Belgische Independence Day: 386 dagen regeringsonfhankelijk

4 Juli: in Amerika beter gekend als Independence Day, de dag dat de States 15 jaar onafhankelijkheid vieren. In België viert de Amerikaanse Ambassade mee en zet ze onze befaamde 'Manneken Pis' in stripes&stars. De Belgische driekleurenvlag verdient ons plassertje alleszins niet, want wij vieren deze dag een minder triomfantelijke onafhankelijkheid. Vandaag staat 'Manneken Pis' al 386 dagen naakt, zonder regering welbepaald.

Daarmee breekt België ruimschoots alle records. Ons land staat weer op de kaart, maar nog steeds zonder regering. Niet bepaald een lofwaardige titel dus. Onze politieke hoofdspelers mogen dan wel kampioen zijn in onderhandelen, maar wat krijgt de Belg uiteindelijk echt te zien? Veel balbezit, tactische passen, gewiekste schijnbewegingen tot noeste verdedigingen en zelfs onverbiddelijke tackles zorgen best voor spektakel, maar echte doelpunten zijn er nog niet gescoord. Uit peilingen blijkt dat het geloof van de supporters in hun partij onvermijdelijk daalt, wat leidt tot stoeltjes wisselen in de tribune en zelfs onpartijdig toekijken vanaf de zijlijn. Clint geeft u haar gevatte, kritische schets van hét toernooi aller tijden. Geen wazige beelden bij de 386e pint op café, maar onze nuchtere visie live vanop het veld zelf. Clint speelt zoals altijd kort op de bal en deinst er niet voor terug om ook politici naakt te zetten.

Bart De Wever (NV-A) speelde zo meermaals zijn communicatieve schijnbewegingen als onderhandelaar uit op het scherm, maar scoorde op het onderhandelingsveld zelf een stuk lager. Zijn ploeg, NV-A, kiest voor agressief spel. De Vlaamsgezinde partij vraagt niet, maar eist de bal. Ook haar huidige vraag naar een Vlaams front, zal volgens ons opnieuw een kwestie van tijd zijn, weinig tijd weliswaar. Zoals steeds krijgt ze snel en veel balbezit, maar blijven echte doelpunten lang uit.

Elio Di Rupo (PS) zorgde daarentegen voor meer toegevingen van Franstalige kant. Hij maakt noch op het veld, noch op het scherm een opvallende (lees ook letterlijk “opvullende”) indruk vergeleken met zijn robuuste tegenspeler De Wever. Di Rupo kwam als geen andere speler voorbereid het veld op, maar schoot vrijwel zelden zelf met concrete voorstellen. De aanvoerder van de PS staat niet zomaar bekend als “de twijfelaar”. Volgens ons dus evenmin een geschikte coach. Hoewel de rode spelers van deze socialistische partij vooral defensief optreden, liet Di Rupo als niet zo imposante keeper al enkele ballen binnen. Intussen speelt hij zelf een doelloos spel, Barbie in een goal: mooi om te zien, weinig realiteit. Barbie past niet op een voetbalveld. En daarbij, in realiteit zou ze niet eens op haar benen kunnen blijven staan.
De tegemoetkoming voor communautaire vrede volgens PS? Een groter speelveld. De Franstaligen leggen de verdediging pas stil na een gebiedsuitbreiding die zij “Grande Bruxelles” noemen, met inbegrip van de faciliteitengemeenten en de blijkbaar levensnoodzakelijke corridor tussen Brussel en Wallonië.
Straks legt Elio Di Rupo zijn langverwachte formatienota voor. Eens zien hoe hij het nu doet met voorstellen schieten...

De vraag is echter of dit spel nog ooit uitgespeeld raakt. NV-A speelt overwegend voor de bal, terwijl PS vooral het veld wil opeisen. Zo worden er nooit handen geschud. De Vlaamse speler is immers robuuster geworden en niet meer zo gemakkelijk te tackelen. Jammer genoeg eindigt ons land daarmee wel op wankele benen. Het federale model heeft al lang verloren. Het confederale model is nog een mogelijke score, de secessie niet langer ondenkbaar. Ook al slaagt onze regering er niet in, wij komen tot een besluit. Clint zet de eindstand als strenge scheidsrechter op 0 - 0. (IV)