De ene dode is de andere niet.

De ene dode is blijkbaar de andere niet voor Minister van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere. Hij waarschuwt ervoor de mogelijke mensenrechtenschendingen van de Libische rebellen niet over dezelfde kam te scheren als het buitensporige geweld van het Kadhafi-regime.

"We moeten een onderscheid maken tussen geweld van een regering op haar burgers en het geweld als gevolg van het verzet daartegen", zei hij deze ochtend op de VRT-radio in reactie op een nieuw rapport van Amnesty International. In dat rapport stelt de organisatie duidelijk dat naast het Libische regime ook de opstandelingen zich bezondigd hebben aan de schending van mensenrechten. Zo zouden er diverse folteringen en lynchpartijen geweest zijn.

Vanackere begin met te stellen dat voor hem alle geweld onaanvaardbaar is, maar laat direct een ander geluid horen wanneer hij zegt "geen al te arrogante bril opzetten in het beoordelen van mensen die gevochten hebben voor hun vrijheid en democratie".

Bovendien wil hij de Nationale Transitieraad niet zomaar verantwoordelijk stellen voor elke ontsporing. De rebellenraad had immers niet dezelfde grip op zijn mensen als een regering heeft op haar leger en ordediensten, is zijn argumentatie.

Vanackere kan moeilijk anders dan deze mening vertolken. Dit land is heel snel op de als "bescherming van de burgerbevolking" omschreven militaire kar van de NAVO gesprongen. Dat deze haar oorspronkelijke doelstellingen wel heel ruim interpreteerde en een de facto daad van agressie stelde door Libië plat te bombarderen is ondertussen blijkbaar al lang vergeten. Een oorlog voeren zonder de "guts" te hebben de eigen troepen in te zetten, maar er wel snel bij zijn om de economische belangen met de nieuwe - zelf aangestelde - leiders veilig te stellen, is nieuw op het internationale politieke toneel.

Toch kan het niet dat een minister van buitenlandse zaken, een vertegenwoordiger van de Belgische regering en dus volk, de ene marteling wel door de vingers ziet en de andere niet. In een oorlog zijn er geen winnaars, alleen verliezers. Dat zij die toevallig aan het langste eind trokken de krijtlijnen van goed en fout uitzetten, is een oud zeer, waar een moderne democratie komaf met moet maken. Zo kort door de bocht het eigenbelang verdedigen siert niemand, ook Vanackere niet.

(EJ)