"Ik had moordenaars en pedo’s in mijn biechtstoel"

Mag en moet een priester zich
beroepen op het biechtgeheim
als iemand een misdrijf
opbiecht? Het is niet puur
een theoretische vraag, zegt
de Brusselse priester Staf
Nimmegeers.

Zoals bekend werd vanuit kerkelijke
hoek verschrikt gereageerd op de
mogelijkheid dat de commissie het
biechtgeheim zou afschaffen. Eric De
Beukelaer, voormalig woordvoerder
van aartsbisschop Léonard, noemde
het biechtgeheim de kern van het
priesterschap. Hij voegde eraan toe
dat in de praktijk priesters vrijwel
nooit met biechtende zware misdadigers
te maken krijgen. “Zoiets komt
alleen in films voor.”

Niet dus, getuigt priester Staf Nimmegeers.
“Ik kan me voorstellen dat
dit het geval is in de gemiddelde
Vlaamse parochie. Maar ik ben 34
jaar priester geweest in de Finis Terraekerk
in de Nieuwstraat in Brussel.
In die tijd zijn er zeker wel mensen
geweest die zware misdrijven hebben
opgebiecht, van pedofielen tot moordenaars".

Er passeren dagelijks vele tienduizenden
mensen door de Nieuwstraat
en sommige biechters kwamen uit
alle hoeken van de wereld. “Het zijn
mensen die dan de kans zien om in
totale anonimiteit, ver van huis, iets
op te biechten wat ze heel zwaar op
het hart ligt.”

Psychiaters van de straat

Nimmegeers vindt niet dat in zulke
extreme gevallen het biechtgeheim
niet meer geldt. “In het algemeen is
die relatie van vertrouwen, met een
garantie op geheimhouding, heel belangrijk.
De burgemeester van Brussel
noemde ons ooit de psychiaters
van de straat."

"Bij misdrijven moet je
de biechteling wel duidelijk maken
dat je geen vergiffenis kunt schenken
zonder dat hij echt penitentie, boetedoening,
doet. Die penitentie kan zijn
dat hij in therapie gaat of, wanneer
het erger is, dat hij zich aangeeft bij
het gerecht. Vergeving krijgen is geen
kwestie van enkele weesgegroetjes
laten prevelen. Maar meer kan en
mag een priester niet doen.”

DH