Jan Verheyen presenteert: de 5 onnozelste filmmonsters ooit (video)

Deze week presenteert Jan Verheyen ons een kleine bloemlezing uit het meest wansmakelijke dat hij in zijn filmcollectie kan terugvinden. En geloof ons, daar zitten behoorlijke pareltjes bij. Vandaag: de vijf onnozelste filmmonsters ooit!
Ter gelegenheid van de befaamde en beruchte 'Nacht van de Wansmaak', binnenkort in de zaal in een cinema in jouw buurt, presenteert Jan Verheyen ons een week lang op vergeten filmpareltjes in het Wansmaak-genre. Bovendien kan je nog steeds 25 duokaarten voor deze niet te missen, nu al legendarische avond winnen... Daarvoor vul je dit wedstrijdformulier in!

Met name de Japanse monsterfilm (Godzilla en zijn circus aan vliegende, kruipende, en vuurspuwende tegenstanders die enthousiast plaasteren maquettes van Tokio vertrappelden) heeft nogal wat filmische onnozeliteiten opgeleverd, maar zelfs die ongein was vakwerk in vergelijking met deze vijf hemeltergend incompetente monsterfilms.

5. A*P*E* (Zuid-Korea, 1976)

Zuid-Koreaanse ‘King Kong’ rip off waarin een onhandige man in een letterlijk uit zijn naden barstend apenpak o.a. vecht met een duidelijk dode haai in wat een oceaan moet voorstellen maar klaarblijkelijk een brakke sloot is, over een miniatuur-koe stapt, een skydiver – enfin, een pop aan een draadje – achternazit, en diverse slecht gemaakte maquettes vernielt, dit alles begeleid door een oorverdovende score ons gebracht door het Seoul Symphony Orchestra. Zéér entertainend maar for all the wrong reasons. Geregisseerd door de Amerikaanse huurling Paul Leder wiens dochter Mimi later voor Dreamworks grote films als ‘Deep impact’ en ‘The peacemaker’ zou regisseren.

4. Gappa (Japan, 1967)

‘Gappa’ begint zoals de meeste Japanse monsterfilms (een aardbeving wekt een prehistorisch monster uit zijn eeuwige slaap) en eindigt zoals de meeste Japanse monsterfilms (met – geeuw – de totale vernietiging van een maquette van Tokio) maar onderscheidt zich door de verregaande debiliteit van het prehistorisch monster in kwestie : ‘Gappa’ is, ik kan het niet beter omschrijven, een tweelingreuzenpapegaai. Echt waar.

3. Sting of death (USA, 1965)

Deze bij volledige visie slaapverwekkende Amerikaanse ‘horrorfilm’ speelt zich af in de Everglades waar krijsende blonde dellen eindeloos door een moeras hossen, opgejaagd door een ‘monster’ dat letterlijk een man in een duikerspak is, inclusief zwemvliezen, met wat eendenkroos en algen over zijn schouders en, ik zwéér het, een plastic zak over zijn hoofd. Ander hoogtepunt uit de film is een ruim vijf minuten (maar het voelt langer aan dan de Honderdjarige Oorlog) durend dansnummer op de ‘Jellyfish Dance’ van Neil Sedaka.

2. The mighty Gorga (USA, 1969)

Nog maar eens een ‘King Kong’ plagiaat maar dan met dermate tenenkrullend slechte special effects dat je denkt dat het om een grap gaat, MAAR DAT IS HET NIET. Er spelen échte acteurs in mee en de regisseur, die overigens zelf in het apenpak is gekropen, is David L. Hewitt, die later een gerespecteerd special effects supervisor zou worden voor échte films als ‘Rabbit proof fence’ met Kenneth Branagh en ‘The quiet American’ met Michael Caine. Tijdens de ‘Nacht van de Wansmaak’ vertonen we een gevecht tussen de reuzenaap en een verdwaalde dinosauriër waarbij de aap, zo lijkt het toch, een geweldige astma-aanval krijgt. Bij de première in Rotterdam ging het dak eraf.

1. Reptilicus (Denemarken,1961)

Het moet niet altijd Tokio zijn dat door prehistorische monsters wordt vertrappeld : in ‘Reptilicus’, de godzijdank énige Scandinavische bijdrage tot het monsterfilmgenre, wordt Kopenhagen verwoest door een uit de Laplandse ijsmassa ontdooid reuzenreptiel. Klinkt goed, alleen wordt het reptiel ‘vertolkt’ door een weinig overtuigende handpop. Say no more, say no more. (Jan Verheyen)