John Cale nog steeds excentrieke virtuoos

Het wordt een trend op festivals: 'Openingsdag uitverkocht'. Zo ook voor het Leuvense M-idzomer dit jaar, en daar zal de komst van John Cale wel voor iets tussen zitten. Samen met o.m. Lou Reed schreef de Brit muziekgeschiedenis met the Velvet Underground. Op zijn 69 excelleert hij nog altijd on stage.

- door festivalreporter Jürgen Aerts

Eerst mocht Anton Walgrave, het publiek entertainen. Niet gemakkelijk, maar ondanks het vroege aanvangsuur zette hij in zijn eentje toch een puike prestatie neer. We genoten in het bijzonder van de volle sound van zijn set. Er waren tussendoor nog andere activiteiten zoals comedy en dance performances, maar het overgrote deel van het publiek kwam toch voor de muziek.

Dat merkte je toen omstreeks 19 uur Hannah Peel, de Noord-Ierse met haar zoetgevooisde stem en lichtrood haar, haar opwachting maakte met een muziekdoos. Sprookjesachtige tedere muziek, die rustig het publiek betoverde. Een opkomend talent, zij het soms nog een beetje schuchter en timide overkomend op het podium.

En is het tijd voor de hoofdact: John Cale. De 69-jarige singer-songwriter worstelt even met de moderne technologie van zijn keybordsettings en begint dan rustig, met oudere nummers, waarbij hij lang aan zijn keyboard blijft staan. Met 'Frozen Warnings', een nummer van Nico, om te openen, en ook met 'Darling I need you' scoort hij echter meteen. Een dame naast me vertelt tussen die nummers door dat het eerste optreden dat ze ooit bezocht ééntje in de AB was, van Nico. Ze is ook nog steeds fan van deze "knappe man".

Tempo

Cale schakelt over op akoestische gitaar, en trekt het tempo wat aan. Met 'Set me free' en 'Sold' komt het recentere werk aan bod. De man kan putten uit een groot arsenaal aan songs, verdeeld over onder andere meer dan twintig solo-albums. Het is zijn manier van zingen en de sfeer van zijn teksten die het halve werk zijn, maar de ondersteuning van een strakke drumsectie en een gitarist die mooie solootjes uit zijn gitaar tovert, maken het af.

Wanneer hij uiteindelijk dan toch de zwarte Stratocaster bespeelt, die al de hele set wat verloren stond op het podium, wordt het rocken. De man bewijst, ook in zijn nieuwere werk, dat op muziek geen leeftijd staat. Het is dan ook jammer dat hij plots verdwijnt in de coulissen, om even later snel één bisnummertje te brengen. Maar toch een mooi concert van een excentrieke muzikant.

Meer foto's op de Flickr-account van Jürgen