Quo vadis Maingain?

De kogel is door de kerk. Na een politiek huwelijk dat in 1993 begon verlaat het FDF met slaande deuren de MR.

Het FDF werd in 1964 gesticht om de belangen van de Franstaligen in en rond Brussel te verdedigen. Tijdens de roerige jaren '70 en '80 was de partij dan ook het meest succesvol, nadien ging het stijl bergaf met de electorale aanhang wat in 1993 toenmalig voorzitster Antoinette Spaak in de armen dreef van liberaal PRL-boegbeeld Jean Gol. TWee jaar later werd de federatie tussen beide beklonken en in 1998 versterkt met de MCCvan oud-PSC-voorzitter Deprez. Naast het vrijwaren van de belangen van de Franstaligen was de voornaamste drijfveer het onderuit halen van de Waalse PS-staat.

In 2002 vormde het kartel PRL-FDF-MCC zich om tot de liberale formatie MR dat echter nooit alle neuzen in dezelfde richting kreeg. Reeds in 2001 hadden de FDF-verkozenen tegen het door de MR mee bedongen Lombardakkoorden gestemd en ook onthielden ze zich bij de stemming over het Lambermontakkoord. De tendens om in termen van "wij" en "hen" te spreken viel terug op in 2008 toen in de regering Leterme een vertegenwoordiger van het FDF diende te zetelen. De fractie bleef zichzelf als een apart onderdeel binnen de MR beschouwen, wat ook bleek uit de diverse pogingen om FDF-besturen in de diverse Waalse steden op poten te zetten. Weinig lokale liberale vertergenwoordigers konden daar om lachen.

Onder voorzitter Reynders - een poulain van wijlen Jean Gol die het FDF binnen de liberale sfeer had gebracht - werd veel met de mantel der liefde bedekt. Net dat kon Charles Michel zich niet veroorloven, meer zelfs hij diende de basis van zijn eeuwige nemesis Reynders zo snel mogelijk onderuit te halen. De liquidatie van het FDF past daar perfect in: het gegarandeerd verlies aan stemmen wordt zo gecompenseerd door een groter gevoel van samenhorigheid binnen de liberale familie.

Daar waar de PS de Waalse regionalisten genre Dehouse, Van Cauweberghe en Happart aan zich kon binden in een natuurlijke ogende formatie, was de poging van de PRL om het Brusselse FDF het hof te maken meer gekunsteld. Het FDF staat socio-economisch veel linkser dan de liberalen van de MR en zou zich zo kunnen aansluiten bij het cdh van Milquet, ware het niet dat met het verdwijnen van deze passionara de radicale Belgische, linkse koers ook deemstert. Onder de nieuwe voorzitter Lutgen worden de oude conservatieve waarden weer opgerakeld en de directe lijn naar Di Rupo losser.

Voor de rabiate Franstaligen van het FDF rest er dus niets anders dan in te zetten op de eigen kracht om in 2012 alleszins de gemeenteraadsverkiezingen in en om Brussel te proberen te winnen. Wat daarna komt is koffiedik kijken, zeker voor een partij die teert op de heimwee naar een lang vervlogen door de Franstalige bourgeois geregeerd België met brave "Flamins" als horige onderdanen.

(EJ)