Stand van zaken: Groen!

Groen! heeft geen slecht politiek jaar achter de rug. Iedereen die verder keek dan de electorale tsunami die de N-VA veroorzaakte, zag dat Groen! eigenlijk ook een uitstekende score liet optekenen bij de laatste stembusslag. Onder andere omstandigheden, was Groen! waarschijnlijk meer op de voorgrond getreden als één van de twee overwinnaars, maar de politieke realiteit liet dat niet toe.

Met de schaduw van De Wever dreigend over het hele politieke landschap, is Groen! zowat de enige partij die haar partijlijn niet voor 100% heeft afgestemd op de N-VA en volgens de laatste opiniepeilingen loont dat. Binnen de partij is er geen gekrakeel zoals bij die andere progessieve partij - Sp.a - en voorzitter Wouter Van Besien blijft zijn eigenste zelve, ook toen hij naar de koning trok in een aftandse Toyota corolla van meer dan 20 jaar oud. De virulente, betweterige en gefrustreerde generatie politici van de jaren '90 is nu volledig naar de achtergrond verdwenen en de partijtop wordt nu bemand door een meer pragmatisch ingestelde generatie.

De banden met de realpolitiekers van Ecolo zijn daar niet vreemd aan. Toch wordt Groen! daar niet op afgerekend zoals de Sp.a in haar relatie tot de PS. Daar waar die laatste de PS duidelijk als strohalm ziet om aan de macht te blijven, heeft de relatie tussen Groen! en Ecolo iets natuurlijkers (sic). De Vlaamse staatshervorming of staatsvorming is duidelijk niet de "core business" van de partij, al staat zij tegenover sommige aspecten niet geheel afkerig. Daardoor heeft ze nog een groeimarge bij de progressieve vleugel van de CD&V en bij de afhakende socialisten.

Het gevaar voor Groen! is te situeren op 2 vlakken. Ten eerste durft de partij zich wel eens te vergalopperen in het solidariteitsverhaal, waardoor ze als enige Vlaamse partij tegen een boerkaverbod stemde (E. Brems) en ook in de striktere regels inzake gezinshereniging een schending van de mensenrechten zag (E. Brems). Dat laatste ontlokte Siegfried Bracke de stelling dat "het de rijk-linkse elite worst zal wezen. Integendeel, dat hebben ze graag. Kwestie van hun fond de commerce te kunnen houden. Er moeten after all genoeg sukkelaars overblijven…". Het gevaar bestaat er inderdaad in dat dit ietwat vreemde wereldbeeld, kan omslaan in een perceptie van eigen partijbelang eerst!

Een tweede impact is moeilijker in te schatten. De kans is groot dat Groen! een pak stemmen heeft bijgekregen door de kernramp in Fukushima. Hoe standvastig die stemmen zijn, is moeilijk in te schatten. Wanneer economische problemen de kop opsteken, durven de ecologische wel eens snel in de mand te verdwijnen. Bovendien snijdt zo een zwaard langs 2 kanten. De door de Duitse overheid gevonden bron van de dodelijke EHEC bacterie blijkt een bioboerderij te zijn, net iets waar Groen! graag met uitpakt. Ook de perikelen inzake de GGO's en het vernietigde proefveld kunnen een doorslag naar winst of verlies zijn. Maar voor een partij die groot geworden is met de dioxinecrisis en gekrompen door een soort recalcitrante betweterigheid zijn dat allemaal gekende fenomenen. Een ezel stoot zich geen twee maal aan dezelfde steen! Een politieke ezel? Dat zullen de komende jaren uitwijzen.

(EJ)