“Ze riepen me na: 'Hey tietenmeisje'”

Zij chatte met heel wat jongedames en jongeheren, vooraleer ze aan dat boek begon. “Ik dacht enkel dat makkelijke en sletterige meisjes het deden, maar dat is niet zo,” aldus de schrijfster in HLN. “Vaak zijn het heel naïeve scholieren die amper aan hun eerste kus toe zijn. Door een naaktfoto vindt die ene jongen hen opeens wel interessant.”

De jongens, die vinden het dan weer stoer van zichzelf dat ze een naaktfoto van een meisje hebben kunnen bemachtigen. Ze tonen die aan anderen 'als bewijs' en in een mum van tijd gaat het naakte plaatje dan vaak de wijde wereld rond.

Een zestienjarige 'dader' vertelt in het boek hoe naaktfoto's geruild worden als waren het Paninistickers: “Ik vraag geregeld om naaktfoto's en meestal krijg ik die ook. Ondertussen heb ik er een zestigtal. Soms willen ze daarna afspreken, maar dat zie ik niet zitten. Een naaktfoto vind ik al genoeg: dat streelt mijn ego. Het gebeurt dat ik ze naar vrienden stuur. Het is een beetje zoals Pininistickers: een foto sturen voor een foto die je nog niet gezien hebt.”

Ook zijn er heel wat slachtoffers die in het boek getuigen, waaronder Carina: “Het begon met een oudere jongen die iets voor me voelde. Ik had het ook wel voor hem. We zagen elkaar regelmatig, maar hij was verlegen. Online was het anders: we flirtten vaak. Op een dag vroeg hij om een naaktfoto. Eerst weigerde ik, maar hij dreigde ermee onze privégesprekken door te sturen. Ik was dertien en wist niet wat ik moest doen. Uiteindelijk stuurde ik een foto van mijn borsten, maar zonder mijn gezicht erop. Niet veel later vertelde een vriendin dat hij de foto via WhatsApp had verspreid. Op school riepen ze me na: “Hé, tietenmeisje!” Iemand maakte zelfs een vals Twitterprofiel aan met mijn naam en met die foto.” (SL)