Di Rupo op het randje van zelfmoord: "Ik kon zo niet verder leven"

De affaire-Trusgnach was, zacht uitgedrukt, een blamage op het imago van Elio Di Rupo. Een zekere Olivier Trusgnach had hem zo goed als rechtstreeks beschuldigd van pedofilie.

Ten tijden van de zaak Dutroux was het zowat elke journalist z'n doel om (vermeende) pedofilieschandalen in het openbaar daglicht te plaatsen. Indien terecht uiteraard niet meer dan een journalistieke plicht, maar wat als het om pure leugens gaat? Wat als aantijgingen niet meer berusten op waarheden maar op speculaties en verzinsels?

Het overkwam Elio Di Rupo. In '96 werd hij beticht van pedofilie. Een zwart spook dat hem tot op heden nog nachtmerries geeft. Toen hij te horen kreeg wat er 's anderendaags over hem in de krant zou verschijnen, stortte zijn wereld in. Dat liet de man optekenen in Humo. "Om 3 uur 's nachts ben ik in Vilvoorde weggereden. Ik heb daar eigenlijk nauwelijks gedetailleerde herinneringen aan. Ik was half verdoofd, het voelde alsof er iemand met een hamer op mijn hoofd had geklopt."

Ware het niet voor z'n broer, dan hadden we nu mogelijks geen Di Rupo meer gekend. Voor sommigen misschien een zegen, maar om de man nu de dood in te wensen, da's een brug te ver. "Uit mezelf had ik de kracht niet om terug te vechten. Mijn verzet was het verzet van mijn broer. Ik was van plan om ontslag te nemen."

Maar het bleef niet enkel bij de intentie tot ontslag. Elio was er danig van aangedaan dat hij desnoods drastische maatregelen zou treffen. "Ik had voor mezelf uitgemaakt dat het voor mij ondraaglijk was om verder te leven met het etiket van pedofiel op mijn voorhoofd. Dat was volstrekt onmogelijk, dat was de hel." (RVH) Foto: BELGA