REVIEW 'The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes': Deze terugkeer naar Panem was het wachten waard!

Het is een beetje vreemd om te zeggen dat een film waar kinderen tot de dood vechten ons nostalgisch maakt, maar dat is misschien net de kracht van The Hunger Games. De vier eerste films uit de franchise werden echte populaire cultuurkanonnen en lanceerde de cast naar het sterrendom. Anderen die succes geroken hadden, trachtten in de dystopische voetsporen van Katniss en co te treden, denk maar aan The Maze Runner of Divergent. Maar ze konden alleen maar de schoenen poetsen van The Hunger Games.

De nieuwe Hunger Games-prequel, The Ballad of Songbirds and Snakes, brengt ons terug naar een eerdere periode in de geschiedenis van Panem, met in de hoofdrol de jonge Coriolanus Snow (Tom Blyth), die later de president van Panem zal worden. De Coriolanus die we hier ontmoeten, is echter niet die berekenende, moorddadige dictator die rozen verzorgt in zijn presidentiële landhuis, maar een student die zijn familie, die heel dicht bij de afgrond leunt, weer naar haar voormalige glorie wil brengen. Een familie die in de oorlog met de districten volledig kopje onder ging.

Lucy Gray 

Coriolanus en zijn nicht Tigris (Hunter Schafer) doen hun best om schone schijn op te houden in de high society, maar hun middelen raken op. Hun enige hoop is dat Coriolanus de beste wordt uit zijn klas in de Academie en zo de felbegeerde Plinth-prijs wint. Maar een of andere snoodaard, briljant vertolkt door Peter Dinklage (Game of Thrones), denkt daar anders over. De Plinth-prijs van dit jaar zal worden bepaald op basis van een nieuwe test: welke Academiestudent kan de beste mentor zijn voor een eerbetoon van de 10e jaarlijkse Hunger Games?

Coriolanus krijgt de brutale Lucy Gray Baird (Rachel Zegler) onder zijn vleugels, een meisje uit – jawel – District 12. Lucy Gray is een natuurlijk performer, iemand die harten kan breken en winnen met slechts één lied. Samen moeten ze een strategie bedenken om te overleven in de arena, die nu trouwens écht een (bouwvallige) arena is. Geen kunstmatig gecreëerde wereld boordevol technische snufjes. Het blijkt ook dat het laten vechten van kinderen tot de dood niet meteen een populair idee is. Maar als je The Hunger Games hebt gezien, weet je dat deze in een paar decennia het favoriete spektakel van het Capitool zullen zijn.

De geboorte van een propagandamachine 

De reis die de Hunger Games doormaken om de high-tech extravaganza te worden waarvoor Katniss zich uiteindelijk vrijwillig aanmeldt, is een van de meest boeiende aspecten van deze film. Hoe in godsnaam kun je mensen overtuigen, nee… motiveren, om naar dit soort gruwel te kijken? En hoe groeit Snow uit tot de ongelooflijke schurk die hij later is? Wat dat laatste aspect betreft, dit wordt zeer goed verteld en in beeld gebracht in de film. Stilaan, stap voor stap, voel je als kijker hoe Coriolanus verandert, en niet in de positieve zin.

In The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes kijken we naar de geboorte en gamificatie van een angstaanjagende propagandamachine in realtime. De (veel) vroegere tijdsperiode geeft regisseur Francis Lawrence (die Catching Fire en beide Mockingjay-films regisseerde) ook voldoende kansen om deze film te onderscheiden van de rest van The Hunger Games. Een van die grote verschillen is trouwens dat deze film het perspectief biedt van Snow die achter de schermen letterlijk en figuurlijk op de knopjes duwt. In tegenstelling tot de anders films uit de franchise, die plaatsvinden vanuit het perspectief van Katniss. De film confronteert ons met een man die keuze na keuze moet maken, die de soort persoon zal bepalen die hij later zal worden.

Sympathie voor de grote schurk

De grootste ommezwaai echter, vanuit het standpunt van de kijker, is dat we nu zowaar sympathie hebben voor Coriolanus. Wie had dat ooit kunnen denken!? Zijn familieproblemen maken hem op zichzelf al een underdog, althans volgens de normen van het Capitool. En liefdevolle interacties tussen hem, Tigris, Grandma'am (Fionnula Flanagan) en last but not least Lucy Gray, slepen zelfs zijn grootste haters over de streep. Maar laat jullie niet misleiden: Coriolanus Snow is snobistisch tot op het bot, toont minachting voor de districten en voor in het Capitool geboren burgers zoals zijn klasgenoot Sejanus Plinth (Josh Andrés Rivera). En hoewel hij Lucy Gray wil helpen de Hunger Games te winnen, in hoeverre is dat verlangen eigenbelang in plaats van een zelfloze wens om haar in leven te houden?

Toen we naar de film keken, betrapten we onszelf erop te gruwelen bij de realisatie dat we wilden dat hij zou slagen, hopend dat hij kon veranderen ten goede, ondanks onze wetenschap van wat zijn toekomst inhield. Veel van dit komt neer op de acteerprestaties van Blyth, die werkelijk boven zichzelf uitstijgt bij het neerzetten van Coriolanus Snow. Gooi daar nog het knappe acteerwerk van Rachel Zegler, Peter Dinklage en een uitmuntende Viola Davies (Gamemaker in deze film) bovenop, en je weet dat de cast het voortreffelijk heeft gedaan.

Een aanrader, niet enkel voor de die-hard fans

Weet je, we gingen met weinig verwachtingen kijken naar The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes. Waarom? Wel, voor ons zijn The Hunger Games nu eenmaal Katniss, Peeta, Haymitch en co. En weet je nog iets…? We verlieten met (heel) veel verwachtingen de bioscoop. Ongeduldig naar een vervolg, dat er ongetwijfeld wel zal komen. Er liggen nog genoeg personages en verhaallijnen op tafel die kunnen uitgediept worden. De film, met een goed verhaal en enkele sterke acteerprestaties overtrof dus zeker onze verwachtingen. Een aanrader, zouden we durven besluiten. Niet alleen voor de die-hard fans, maar ook – en misschien nog meer – voor hen die geïntroduceerd willen worden in The Hunger Games.

The Hunger Games: The Ballad of Songbirds and Snakes verschijnt op 15 november in de Belgische bioscopen. Hieronder kun je al wat opwarmen met de trailer: