Armstrong: “Cleane tourdeelnames in 2009 en 2010 deden mij de das om”

Het langverwachte en massaal bekeken eerste deel van de openbare biecht van voormalig zevenvoudig Tour de France-winnaar Lance Armstrong beantwoordde aan alle verwachtingen die op voorhand waren gecreëerd. De Amerikaanse tv-host Oprah Winfrey viel meteen met de deur in huis vanaf seconde een met de vragen die volgens haar de “wereld per direct wou weten”.

Oprah: “Heb je ooit doping genomen?”
Armstrong: “Ja.”

Oprah: “Was daar EPO bij?”
Armstrong: “Ja.”

Oprah: “Was daar bloeddoping bij?”
Armstrong: “Ja.”

Oprah: “Andere producten zoals testosteron?”
Armstrong: “Ja.”

Oprah: “Heb je tijdens al je zeven opeenvolgende Tour de France overwinningen doping gebruikt?”
Armstrong: “Ja.”

Oprah: “Was het volgens jou menselijk mogelijk de Tour de France zeven keer na elkaar te winnen zonder doping gebruikt te hebben?”
Armstrong: “Nee, niet volgens mij.”

En daarmee is alles bevestigd wat iedereen al jaren wist: mister Armstrong beduvelde de boel al die jaren. Doorgevraagd naar wanneer de robotcoureur er aan begon, geeft de vierkantgekinde voormalige superatleet eerst nog een ontwijkend antwoord dat dat enkele jaren geleden moet begonnen zijn. Om uiteindelijk concreet te worden: “Ik startte met doping half de jaren ’90, eerst nam ik cortisone om daarna over te stappen op EPO.” Was het een grote bekentenis? Nope. Was het een gebroken man die daar zat? Nope. Was het oprecht? Twijfelgeval. Beseft Armstrong welke schade ie heeft aangericht? Amper. Ten bewijze – en dat is misschien nog het meest verrassende aan de dopingbiecht van mister Armstrong – de heftige reactie van Lance op het feit dat in het beruchte USADA-rapport stond dat ie ook gedopeerd was tijdens zijn deelnames aan de Tour de France in 2009 en 2010, iets wat ie met kracht ontkende: “The last time I crossed the line was in 2005. Absolutely!”.

Nog opvallend was het feit dat de ex-wielrenner blijkbaar amper besef had van datgene waar hij en zijn ploegmaats al die jaren mee bezig waren. Voor Armstrong was de ganse dopingcultus in het wielrennen even inherent en logisch als het klaar leggen van de drinkbidons of het oppompen van de banden. “Maar ik heb dan ook deze dopingcultuur niet gestart”, aldus een weinig moedige Armstrong. “Ik besef dat de sport, het wielrennen, nu de prijs betaalt maar ik had gewoon toegang tot dezelfde middelen als alle anderen. Ik pakte géén middelen die anderen niet gebruikten. Wij hadden niet het meest gesofisticeerde dopingprogramma ooit – zoals in het rapport werd meegegeven – maar een gewoon ‘traditioneel’ dopingprogramma.” De vraag of andere teams en coureurs aan de verboden middelen zaten, ontweek Armstrong. “Ik kan niet zeggen dat iedereen pakte. Was het 1 op 2? Misschien, ik weet het niet. Ik wil en zal niemand beschuldigen. Dit was mijn keuze, en dus ook mijn fout.”

Maar ‘die fout’ is iets waar Armstrong amper besef van had of heeft tot de invoering van het biologisch paspoort in 2008, reden ook waarom de Amerikaan de twee jaren daarna clean reed? “Ik had tijdens mijn ganse carriére nooit het idee dat ik iets fout deed, dat ik slecht bezig was of de boel bedroog. Maar wij leefden dan ook in de idee dat we nooit gepakt zouden worden. Er waren toen géén tests die goed genoeg waren om bv EPO op te sporen. Dat is allemaal veranderd nadat het biologisch paspoort werd ingevoerd in 2008 door het WADA en de UCI.” Contradictorisch in gans Armstrongs carrière is dat net zijn ‘cleane’ comeback in 2009 en 2010 dé reden was voor een extra onderzoek. “Ik heb spijt van mijn comeback, ja. Had ik dat niet gedaan, was dit waarschijnlijk nooit uitgekomen en zaten we hier nu niet.” (GER/KA/JDB)