Onze man op het WK zwemmen: 'Het legbatterijgevoel'

Wat maakt het leven van een journalist - lid van een klaagkliek zonder voorgaande - op een groot sportevenement comfortabel? Goede bereikbaarheid. Check. Degelijk persrestaurant. Check. Vlotte internetverbinding. Check. En, boven alles, een mixed zone die optimaal functioneert.

En net daar - in dat home away from home - hapert dit WK zwemmen. In de catacomben van het fraaie Palau Sant Jordi overheerst het legbatterijgevoel. Terwijl de collega's van radio en tv baden in ruimte, is het voor de krantenjongens wringen om een atleet te spreken. Zelfs tijdens de ochtendsessies, als de reeksen plaatsvinden, ontstaat bij momenten een blitzkrieg voor wat lebensraum, om twee besmette termen te gebruiken. Gelukkig liggen de States qua tijdzone een halve dag achterop, zodat het altijd talrijke contingent Yankees-met-een-notaboekje op dat moment nog beperkt blijft.

Twee bijkomende handicaps van deze mixed zone… 1/ Achter ons tilt een rij tv-lampen de temperatuur nog een graad of vijf omhoog. 2/ Het wringen vindt plaats tussen een stel vakbroeders, vrijwel onveranderlijk gezette vijftigers met bierbuiken, malse middels en speknekken.

Daarnaast hoor je ons dus niet klagen. Dit WK in Barcelona ontsnapt alvast aan de veiligheidsparanoia die veel andere tornooien van enige omvang teisteren. In Londen 2012 of Peking 2008 kon je geen stap verzetten zonder een controlepost tegen te komen. Snuffelhonden doorzochten elk voertuig. Militairen met geweer in aanslag keerden elke rugzak ondersteboven. In het olympisch park van Montjuic, hoog boven Barcelona, heerst de Spaanse slag. Loop maar door, señor. Gracias.

MARC VERMEIREN