Reistest: Honda CB1000

Naturist met ervaring

Aangezien ik er nog nooit naartoe ben geweest kan ik het eigenlijk ook niet met honderd procent zekerheid stellen, maar ik ga er van uit dat een nieuwbakken naturist bij zijn eerste passage op de blotelijvencamping toch met enige gêne zijn zwembroek in de tent laat. En ik durf – alweer zonder de noodzakelijke ervaring - er van uit te gaan dat een zestiger die al veertig jaar in zijn blote kont ronddartelt er al helemaal niet meer bij nadenkt dat zijn sixpack van twintig jaar geleden geëvolueerd is tot een soort van hangende bierton. De Honda CB1000R weet ook wel dat hij niet meer de jongste, de knapste en de sterkste is, al trekt hij zich daar terecht geen fluit van aan.

“Een themanummer over naked bikes en we proberen alle dikke nakeds er bij te betrekken”, was het uitgangspunt toen we dit augustusnummer in de steigers zetten. Vandaar de evidente vergelijkingstest tussen de nieuwe nakeds die voor 2014 werden geïntroduceerd (BMW S1000R, Ducati Monster 1200S, Kawasaki Z1000 en KTM SuperDuke 1290 R), maar er is natuurlijk nog wel één en ander aan potent naakt spul op de markt. De CB1000R, bijvoorbeeld, die Honda in 2008 op de markt bracht. Met een tot 125 pk teruggebrachte vier-in-lijn van de Fireblade en een puntig profiel dat van de 600cc Hornet werd overgenomen kon de CB1000R evenwel nooit de tegenstand knock-out slaan. Niet in de showroom en niet op de weg, hoog tijd dus om met een minitripje naar de Eifel uit te zoeken waarom dat nu eigenlijk zo is.

Het ene rood is het andere niet

Het probleem met extreme designs is dat ze heel snel gedateerd geraken en ook de CB1000R ontsnapt niet aan die stelling. Hoewel de motor zowel vooraan als achteraan op een bijzondere manier op een punt toeloopt zou wat nieuw getekend plastic de CB1000R beslist goed doen. Ook het dashboard is eigenlijk niet meer van deze tijd want het informatieaanbod is beperkt (“Een versnellingsindicator? Haha, wat een vraag!”) en ook de afleesbaarheid had beter gekund. Zo zit de digitale snelheidsmeter verstopt in het linker venstertje van het dashboard en blinkt de digitale toerenteller niet meteen uit in afleesbaarheid. Jammer genoeg is er ook geen schakellamp aan boord en over de keuze van de mapping hoeft u zich het hoofd niet te breken want die keuzemogelijkheid is er niet. Het mat goud geanodiseerde tapered stuur werd in 2011 aan het pakket toegevoegd, de tricolore kleurstelling mist jammer genoeg wat felheid. Het rood neigt naar bordeaux en het blauw naar diepblauw, het pittiger rood en blauw van de CB650F had ook de CB1000R goed gestaan en als er dan toch al een gouden stuur op zit, waarom dan ook geen goudgele vorkpoten? De CB1000R zoals Honda ‘m vorig jaar aanbood (met gouden vorkpoten, gouden velgen en fellere tricolore kleurtjes) vonden we beter geslaagd. Naar Honda-gewoonte is de afwerking van de motor top en rond het motorblok loopt er geen lelijke wirwar van draden, kabels en slangetjes allerhande. De optionele schetsplaten in donkerrood zijn in de showroom heel geslaagd, na een paar duizend kilometer er tegenaan schuren met de hakken van je motorlaarzen geven ze de motor een heel ‘gebruikte’ indruk. Het ‘Extreme’-opschrift op de radiatorkap kan je vergelijken met een vijftigjarige man die al zijn hele leven op zijn rechter bovenarm herinnerd wordt aan het feit dat hij als zestienjarige in een zatte bui op Ibiza de naam van zijn vakantielief op zijn lijf liet tatoeëren. ‘Puberaal’ is het woord dat we zochten…

Je leest de volledige reistest van de Honda CB1000R in het augustusnummer van Motoren & Toerisme dat nu in de winkelrekken ligt.

Foto: Thierry Dricot