De maker van 'The Blair Witch Project' onthult waarom we de échte heks nooit in de film zagen: "Het was chaos!"

Het is inmiddels meer dan 25 jaar geleden dat The Blair Witch Project ons leven binnenkwam en een hele generatie filmliefhebbers de stuipen op het lijf joeg. Toen de cult-horrorfilm in 1999 uitkwam, ging men massaal naar de bioscoop in de veronderstelling dat het een waargebeurd verhaal was – en niet zonder reden. De baanbrekende marketing claimde dat de film bestond uit ‘gevonden beelden’ en dat de acteurs Josh, Heather en Mike echt waren verdwenen in de bossen bij Burkittsville, Maryland, op zoek naar de legendarische ‘Blair Witch’.

In een wereld vóór smartphones en ChatGPT slikte iedereen dat verhaal klakkeloos. Toch hadden getraumatiseerde kijkers na afloop één grote vraag: waarom was er in de hele film geen spoor van een heks te bekennen? Sommigen beweren dat de bejaarde vrouw Mary Brown, die we kort zien, in feite de heks is. Maar klopt dat wel? (lees verder onder de afbeelding)

Is dit de heks?

De gestoorde kluizenaar

Op Reddit opperde iemand: “Ik denk dat die gestoorde kluizenaar, die als kind beweerde de heks te hebben gezien, stiekem de heks was. Het wordt duidelijk dat ze mentaal labiel is tijdens het interview en dat Heather in de auto opmerkt dat ze nog meer krankzinnige beweringen deed om haar vermeende roem mee op te kloppen. Toen ze hoorde dat die kids de legende kwamen onderzoeken, besloot ze hen te gebruiken om eindelijk erkenning te krijgen, door hen in het bos te stalken, te terroriseren en te vermoorden. Vervolgens was zij het die de tapes bij elkaar sprokkelde en bij de politie afleverde, zodat ze eindelijk in de schijnwerpers zou staan en kon bewijzen dat ze niet gek was.”

Wat zeggen de makers?

Maar volgens Dan Myrick – samen met Eduardo Sanchez de geestelijke vader van Blair Witch – is er een veel prozaïscher reden waarom we de échte heks nooit te zien kregen. In een gesprek met LADbible onthulde hij dat hij en Sanchez een doordacht plan bedachten om hun gedesoriënteerde acteurs door het sinistere woud te leiden en in pure terreur te dompelen. Heather was blijkbaar zo bang voor het project dat ze zelfs een mes meenam naar de set, uit vrees voor 'moordpogingen'. Ze wekten de acteurs ’s nachts uit hun slaap met angstaanjagende kinderstemmetjes en het geschud aan hun tenten. En op een nacht ging het iets té goed...

De scène in de tent

Myrick: “We wilden al die realiteit vangen, en de beste manier die we kenden was door ze echt door dat proces heen te jagen. De inmiddels beruchte tentscène, waarin de tent schudt, was een van onze meest logistieke uitdagingen. We lieten de acteurs binnen in de tent en vertelden hen dat er een pad voor hen was uitgezet om uit de tent te rennen – zo zouden ze niet tegen een boom botsen in het donker. Ze moesten het pad volgen en zich daarna verschuilen.”

“Intussen speelde onze geluidseffectenman kinderstemmetjes buiten de tent en hadden we allerlei dingen in stelling gebracht. Eén crewlid trokken we witte thermokleding aan, geïnspireerd door oude documentaires: het zou geweldig zijn als de camera bleef draaien en je terwijl ze rennen een vage verschijning tussen de bomen zou zien. Je kon in de montage die ene frame bevriezen en de waasachtige gedaante ontdekken. Zo cool zou dat zijn.” (lees verder onder de afbeelding)

Waar reageerde Heather op?

“We hadden alles zo opgezet, dus kleedden we onze acteur in het witte thermopak, zetten hem in het woud en vertelden Heather dat ze die opname absoluut moest maken terwijl ze rende. Ze rent, de camera schudt, en ze roept: ‘What the f**k is that?!’ Toch registreerde de camera de figuur niet, wat ons flink teleurstelde. Die arme kerel viel ook nog eens in ijskoud water, we moesten onze kleren uitdoen om hem te bedekken… Al dat werk voor niets. Uiteindelijk hoorde je alleen Heather schreeuwen, maar zag je de figuur niet – het blijft tot op de dag van vandaag een mysterie waar ze op reageerde.”

"Het blijft aan de verbeelding overgelaten"

Toch is Myrick van mening dat het misschien beter is dat het publiek de echte ‘Blair Witch’ nooit heeft gezien. “Het is zo’n gelukkig ongeluk: de verbeelding van het publiek vult zelf in waar ze op reageert. Stel je voor dat het duidelijk een man in thermokleding was geweest, dan hadden we het toch uit de montage moeten knippen?” “Het bleef een moment waar mensen op ingingen: ‘Waar reageert ze op?’ Er is iets daarbuiten dat met ze speelt, maar wat het precies is, blijft aan de verbeelding overgelaten.”

(Afbeeldingen: Lionsgate)

Lees het artikel op de mobiele website

Net binnen

Bekijk meer artikelen