Drie jaar geleden tijdens de laatste fysieke E3 werd Ghostwire Tokyo aangekondigd door de studio achter The Evil Within horror-games. Waar The Evil Within veel overeenkomsten met Resident Evil had, was Ghostwire Tokyo iets geheel nieuws. Een first person action thriller waarbij je moet jagen op angstaanjagende geesten. Inmiddels is Ghostwire Tokyo uit en in deze review lees je onze bevindingen van de game.
De blip maar dan in Tokio
Het verhaal van Ghostwire Tokyo gaat over een duistere aanval op de Japanse stad Tokio. Door een aantal mysterieuze slechteriken in maskers, ontstaat er een dichte mist in Tokio. Wie geraakt wordt door de mist verdwijnt zoals de blip van Thanos in Avengers. Iedereen in Tokio is verdwenen behalve hoofdpersoon Akito, omdat de geest KK in zijn lichaam is gekomen.
KK heeft een appeltje te schillen met de mensen achter de aanval. Akito weet van niets net als de speler. Akito’s enige motivatie is het redden van zijn zieke zusje. Om dit te doen moet Akito de mensen achter de aanval stoppen. Akito en KK. Zodoende wordt er gedurende game samengewerkt. KK geeft Akito informatie en toegang tot zijn bovennatuurlijke krachten om geesten te verslaan.
Het verhaal is leuk opgezet, maar komt nooit echt op gang en mist de diepte die we graag hadden gezien. Hoofdpersonen Akito en KK hebben nauwelijks character building. Als speler moet je eigenlijk geven om Akito en KK, maar bij ons was dit aan het begin niet het geval en ook niet na lange uren. Een gemiste kans, want twee personen in één lichaam kan heel interessant worden. In Cyberpunk 2077 is dit concept ook gebruikt en daar was iedere interactie met je innerlijke stem, super interessant.
Far Cry Tokio
Ghostwire Tokyo is een first person open wereld-game. Je begint de game in een relatief klein gebied, omdat de rest van de stad is bedekt met dichte mist. In de stad zijn Tori gates geplaatst die gezuiverd moeten worden. Per gezuiverde Tori gate, kan je een groter deel van Tokio verkennen.
Het concept is behoorlijk Far Cry waarbij er main missies, side quests en enkele kleinere activiteiten zijn. Far Cry games zijn de laatste jaren leuk, maar nooit geweldig. Dat komt omdat het verhaal niet echt de speler meesleept, en dat je in de open wereld de hele tijd hetzelfde moet doen. Jammer genoeg is dat ook hier het geval. Alles wat je aan het begin van de game uitvoert, doe je twintig uur lang. Enkele side quests zijn best cool gedaan, vooral wanneer supernatural elementen centraal staan. Bijvoorbeeld een huis waar een duistere geest actief is. Deze geest zorgt ervoor dat muren ineens griezelige reflecties krijgt, dat gangen langer worden, dat een woonkamer ineens ondersteboven staat en meer. Dit zijn de meest coole levels van Ghostwire Tokyo en dat was ook wat The Evil Within 2 naar een hoger niveau tilde.
Helaas zijn de meeste side quests niet heel boeiend. Enkele side quests zijn zelfs onnodig grappig gemaakt, wat naar onze mening niet past bij deze game en setting. Zo was er een geest in een WC en vroeg ons om toiletpapier en winkels in Tokio worden allemaal gerund door schattige katten. Side quests komen overigens van ongedetailleerde blauwe silhouetten. Ze zien er allemaal hetzelfde uit omdat het blauwe gedaantes zijn, waar je de gezichten niet van kan uitmaken.
Vechten als Dr. Strange
Beter dan de quests en de main story is de combat van Ghostwire Tokyo. Het is een first person shooter, maar in plaats van wapens gebruik je je handen. Akito kan door de krachten van KK, verschillende elementen afvuren uit zijn handen door signs te doen zoals Dr. Strange in de Marvel-films en comics.
Wind is je pistool die je met je vingertoppen kan afvuren. Door de trigger gedrukt te houden kan je een Wind-aanval opladen voor drie schoten tegelijk. Water is een meer een close range shotgun, waar je niet heel precies hoeft te zijn om vijanden te raken. Daarnaast is er vuur, dit is als het ware je rocket launcher. Bij opladen kan je deze omtoveren in een granaat voor AOE-schade. Verder beschikt Akito over een pijl en boog, die best langzaam is voor normale gevechten. Het is handiger om de pijl en boog te gebruiken in stealth-situaties.
Meer wapens zijn er niet en dat is wel jammer. Iedere andere first person-game heeft meer wapens dan Ghostwire Tokyo. Alle tools die je in de game hebt voelen goed aan, maar op een gegeven moment wil je meer mogelijkheden, combo’s of extra elementen, maar die zijn er niet. Er zijn wel Talismans die je kan kopen. Deze kan je gooien op vijanden voor een tijdelijke stun of het tonen van een zwakke plek.
Creepy geesten
De vijanden die je gaat tegenkomen in de game, zijn gelukkig wel fantastisch gedaan. Het zijn geen pure horror-vijanden maar wel heel griezelig in hoe ze bewegen en doen. Zo zijn er mannen zonder gezicht in pakken met een paraplu die heel rustig naar je toe lopen om je aan te vallen. Schoolmeisjes zonder hoofd proberen je van dichtbij te schoppen. Een vrouw zonder gezicht met een rode paraplu heeft aan machete in haar hand, een dikke man zonder gezicht heeft een grote hamer, een dame met hoed gebruikt een enorme schaar en zo zijn er nog meer vijanden die je gedurende de game gaat tegenkomen. De designs zal allemaal heel vet gedaan, blijven memorabel en zijn geïnspireerd door Japanse folklore.
Het verslaan van deze vijanden is heel vermakelijk. Wanneer de core van een vijand exposed is, dit zie je door een gele gloed in het lichaam, kan je een finisher uitvoeren. Met je vingertoppen schiet je draadjes naar de core van een vijand om deze bruut los te trekken, vandaar ook de naam ‘Ghostwire’. In stealth kan je vrijwel alle vijanden direct uitschakelen als je deze van achteren kan aanvallen. Akito gebruikt dan een seal om direct de core van een geest uit te trekken. Dit wordt getoond door een hele vette animatie. De finishing moves zijn niet van het niveau DOOM Eternal, want die game heeft tientallen finishing animaties, maar het is wel de game die het dichtst in de buurt komt.
Presentatie en Performance
Ghostwire Tokyo is een mooie game, maar niets laat hier zien dat dit alleen mogelijk is op de PlayStation 5. Zonder Ray Tracing op een lagere resolutie en framerate zou deze game heel goed kunnen draaien op een PS4. De textures zijn niet altijd even scherp. Vijanden en met name de stad Tokio zijn heel mooi en gedetailleerd. De cinematics daarentegen ogen minder mooi, alsof het gemaakt is voor de PS4.
Tokio is behoorlijk sfeervol doordat leven ineens is opgehouden. Auto’s staan midden op een straat, overal zijn kleren van vermiste mensen te vinden. Met name op drukke gebieden zoals een metrostation of Shibuya. Het leven is opgehouden in Tokio, en dat is overal goed te zien. Alle belangrijke straten, gebouwen, winkels en kleine details van Tokio zijn verwerkt in de game. Het is duidelijk dat Tango Gameworks heel veel aandacht en moeite heeft gestopt in het realiseren van een post apocalyptische Tokio.
Ghostwire Tokyo heeft maar liefst zes grafische opties. Quality geeft je een 4K-resolutie met Ray Tracing, maar hier voelt de game niet vloeiend aan. Performance geeft je 60 FPS maar dit gaat ten koste van Ray Tracing en resolutie. Andere modi geven je andere varianten op de verhoudingen tussen graphics en performance. Onze voorkeur ging uit naar Performance RT-modus. Dit was de sweet spot tussen mooie visuals en een hoge variabele framerate. Dat de speler veel keuze krijgt uit verschillende grafische opties, is iets wat wij kunnen waarderen. Wat betreft technische fouten kunnen we heel kort zijn. Wij zijn geen bug, glitch of crash tegengekomen, dus op dat gebied heeft Tango Gameworks goed werk verricht.
PS5 features
Een pluspunt van Ghostwire Tokyo is het gebruik van de PlayStation DualSense-controller. Alle features worden goed ondersteund. Zo voel je de triggers bij het gebruik van aanvallen, met name de pijl en boog. Adaptive Triggers laten je de omgeving net wat beter voelen, bijvoorbeeld wanneer het hard begint te regenen. Wanneer KK begint te praten, hoor je dat niet van de tv maar door de speakers van de DualSense-controller. Daarnaast moet je soms signs zelf uitvoeren door bewegingen te maken met je handen, door de touchpad kan je de signs uitvoeren, wat goed gewerkt.
Ook 3D audio wordt goed ondersteund. Wanneer je door Tokio loopt en er zijn kwaadaardige geesten dichtbij, krijg je een griezelige white noice achtige geluid te horen via de speakers van de controller. Door goed te luisteren, kan je de richting bepalen van waar de vijanden zich bevinden. Geen van deze features zijn baanbrekend. Het is niet zo dat deze game niet zou werken zonder deze features, maar alles bij elkaar zorgt het wel voor net wat meer immersie.
Conclusie
Ghostwire Tokyo is het net niet. De game heeft een unieke sfeer, de griezelige vijanden zijn cool gedaan en combat met signs voelt fris aan. Toch hadden we tijdens het spelen altijd het gevoel dat het beter kon en had gemoeten. Als deze game nog een jaartje in ontwikkeling was geweest, had het verhaal meer impact kunnen maken, combat was dan diepgaander geweest en verveling omdat je steeds hetzelfde doet, was er dan niet. Ghostwire Tokyo had iets heel specials kunnen worden. Voor nu is het eigenlijk niets meer dan een griezelige Far Cry in Tokio. Ghostwire Tokyo is uiteindelijk een goede, maar geen geweldige game geworden.
Plaats reactie
0 reacties
Je bekijkt nu de reacties waarvoor je een notificatie hebt ontvangen, wil je alle reacties bij dit artikel zien, klik dan op onderstaande knop.
Bekijk alle reacties