“De zakenreis voelde in eerste instantie routineus aan. Vroeg opstaan, presentaties, diners met collega’s die net iets te lang duurden. We waren met een klein team en iedereen verbleef in hetzelfde hotel. Ver van huis, ver van vaste patronen. Dat gaf een vreemd soort vrijheid, alsof het gewone leven even on hold stond.” Aan het woord is Bart (38), die zijn verhaal deed op X (voorheen Twitter)…
Na de laatste afspraak die dag klopte een vrouwelijke collega op mijn hotelkamerdeur. Ze zei dat ze ‘even wilde praten’, iets werkgerelateerds waar ze nog over twijfelde. Ik twijfelde geen seconde en liet haar binnen. We zaten aan het kleine bureau, laptops dicht, glazen water in de hand. Het gesprek begon professioneel, maar week langzaam af naar persoonlijkere onderwerpen — werkstress, relaties, dingen die je normaal niet deelt tijdens kantooruren.’
“De sfeer veranderde niet plots, maar sluipend. Stiltes die niet ongemakkelijk waren, maar geladen. We zaten te dicht bij elkaar zonder het echt te beseffen,” gaat Bart verder. “Haar hand schoof over mijn dij, richting mijn broeksriem. Ik weet nog dat ik dacht: dit is het moment waarop ik iets moet zeggen of doen. Maar ik deed niets. Misschien omdat niemand ons kende, misschien omdat het voelde alsof deze kamer los stond van alles daarbuiten. Toen ze langzaam mijn broeksriem losmaakte, wist ik dat er geen weg meer terug was…”
“Wat volgde was geen bewuste beslissing, eerder een reeks kleine stappen die samen te ver gingen. Geen drama, geen haast — alleen dat besef achteraf dat een grens ongemerkt was verdwenen. Het maakte het niet minder intens, alleen verwarrender. Toen ze bovenop me zat, moest ik even aan mijn vrouw denken. Heel even maar… Ik herinner me vooral hoe normaal het allemaal voelde op dat moment, en hoe vreemd dat besef later was.”
“De volgende ochtend zaten we samen bij het ontbijt, omringd door collega’s, pratend over agenda’s en vluchten. Niemand merkte iets. We deden alsof het gewoon weer een werkdag was. Maar terwijl de zakenreis eindigde en het normale leven weer begon, bleef dat ene gesprek — dat ‘even praten’ — in mijn hoofd hangen. En ik wist: sommige afstanden maken het makkelijker om jezelf kwijt te raken dan je vooraf denkt.”
(Intropic: Unsplash)
Lees het artikel op de mobiele website