Hyperseksuele stoornis, of compulsief seksueel gedrag, is een psychologische aandoening die wordt gebruikt om mensen te beschrijven die een ‘excessieve’ of ‘oncontroleerbare’ hoeveelheid seksueel gedrag vertonen en daaronder lijden. Het is totaal iets anders dan het persisterend genitaal opwindingssyndroom (PGAS), dat weinig met seks te maken heeft en al helemaal niets met plezier. De aandoening, die vooral bij vrouwen voorkomt, wordt gekenmerkt door een onophoudelijk gevoel van genitale druk en pijn in het bekken.
Net als bij andere vormen van verslaving — of het nu gaat om alcohol, drugs of gokken — kan het ernstige gevolgen hebben als iemand zijn of haar drang niet onder controle krijgt. Een vrouw vertelt nu openhartig hoe zij omgaat met haar seksverslaving en hoe die haar relaties beïnvloedt. Ze geeft toe dat ze “in elke relatie is vreemdgegaan” en dat ze zich “schaamde en mannen afsnauwde als ze niet haar tempo konden volgen”.
Op sociale media schreef de 25-jarige: “Hoi, iets meer dan een jaar geleden begon ik met therapie en kreeg ik de diagnose nimfomane. Het is nu een paar dagen voorbij de zes maanden dat ik binnen de grenzen blijf die ik voor mezelf heb opgesteld, met grote hulp van mijn therapeut, en ik besloot een AMA te posten — om terug te blikken op mijn situatie en mijn reis tot nu toe én om bewustzijn te creëren.”
Haar fascinerende bericht werd al snel overspoeld met vragen, die ze eerlijk beantwoordde. Op de vraag hoe vaak ze per dag moet masturberen, schreef ze: “Meestal was het minstens vier tot vijf keer per dag, soms zelfs meer. Ik deed het zodra ik wakker werd — soms begon ik al in mijn slaap — en ik kwam vaak te laat op mijn werk omdat ik maar bleef doorgaan. Soms deed ik het tijdens het autorijden, op werk, en zodra ik thuis was.”
Ze ging verder: “Op werkplekken waar ik een eigen bureau had en alleen was, deed ik het onder mijn bureau. Er waren momenten dat ik het over mijn kleren deed, zelfs als ik niet alleen was maar niemand me direct kon zien. Of ik ging naar de wc.” Ze bekende dat er geen “uur voorbijgaat” waarin ze niet aan seks denkt en legde uit dat ze niet precies weet wanneer haar verslaving begon. Ze schreef: “Het is moeilijk om één moment aan te wijzen waarop ik besefte dat er iets mis was. Ik ontdekte mijn seksualiteit op jonge leeftijd en wuifde het altijd weg met ‘ik ben gewoon seksueel vrij’ en soortgelijke excuses.”
“Ik denk dat ik rond mijn 22ste of 23ste begon te beseffen dat er iets niet klopte, maar ik zat in ontkenning. Ik grapte tegen vrienden over ‘zo nympho’ te zijn. Ik begon therapie om een totaal andere reden — mijn mentale gezondheid ging snel achteruit nadat ik in één moeilijk jaar mijn moeder en mijn beste vriendin verloor binnen zes maanden. Dat liet mijn verslaving escaleren, net als mijn alcohol- en wietgebruik. Ik zag seks nooit als een verslaving totdat mijn therapeut het benoemde — toen werd het extreem duidelijk.”
Over haar herstel schreef ze dat ze inmiddels veel gezondere keuzes maakt dankzij therapie: “De grenzen omvatten een vaste tijd voor masturbatie, en alleen thuis. Intimiteit heb ik alleen nadat ik de mogelijke gevolgen ervan voor mijn leven heb overwogen, idealiter alleen binnen een romantische relatie. Ik ben volledig gestopt met volwassen content. Ik heb geleerd te herkennen wat mijn drang triggert — vaak zijn dat andere mentale problemen zoals angst, depressie, onzekerheid of stress. In plaats van die te belonen door eraan toe te geven, richt ik mij nu op de oorzaak.”
Ze sloot af: “Dit soort verslaving is net zo schadelijk als alcoholisme of drugsverslaving. Helaas zoeken mensen minder snel hulp omdat het moeilijker te herkennen is en er veel taboe op rust. De enige manier om beter te worden, denk ik, is door therapie. Ik hoop dat dit helpt om meer bewustzijn te creëren en mensen aanmoedigt om hulp te zoeken.”
(Bron: The Mirror - Intropic: Unsplash)
Lees het artikel op de mobiele website