Soms lees je iets op internet dat je aan het denken zet. Niet omdat het spectaculair is, maar omdat het zo menselijk is — een verhaal dat laat zien hoe één moment alles kan veranderen. Wat volgt, is het verhaal van Karen (45). Ze vertelt over een misstap die haar tot op de dag van vandaag achtervolgt.
“Ik heb altijd een hechte band gehad met mijn zus Lotte. We lijken qua uiterlijk niet op elkaar, maar we begrijpen elkaar als geen ander,” vertelt Karen. “Ook met haar man Mark kon ik het altijd goed vinden. Hij was charmant, grappig en een tikje ondeugend, maar altijd met respect. Dacht ik.”
“Lotte is een echte levensgenieter. Ze reist veel — soms voor haar werk, soms gewoon omdat ze niet stil kan zitten. Mark bleef meestal thuis, iets waar hij niet altijd even blij mee was. Toen Lotte me vertelde dat ze opnieuw een korte reis ging maken, voelde ze zich daar behoorlijk schuldig over. ‘Wil jij misschien eens iets met Mark afspreken terwijl ik weg ben?’ vroeg ze. ‘Gewoon even gezellig eten, zodat hij niet de hele week alleen zit.’ Ik vond het een goed idee. Wat kon daar nou misgaan?”
“De avond zelf begon onschuldig genoeg. Ik had uitgebreid gekookt: een driegangendiner, een fles wijn opengetrokken, kaarsen aangestoken,” gaat Karen verder. “Het voelde gezellig, huiselijk zelfs. We praatten over van alles — reizen, werk, oude herinneringen. Eén glas wijn werd er twee, toen drie. We lachten hard, misschien iets te hard.”
“En ergens in die ontspannen sfeer gebeurde het. Een aanraking die iets te lang duurde. Een blik die te veel zei. Voor ik het besefte, zat ik tegen hem aan op de bank, en toen… toen was er geen houden meer aan. We kusten. Eerst aarzelend, daarna met alles wat we in ons hadden. De rest van de nacht is een waas — van warmte, wijn en schuld. Mark bleef slapen. En toen ik de volgende ochtend wakker werd, voelde ik me misselijk. Niet alleen van de kater, maar vooral van wat ik had gedaan. Ik had geslapen met de man van mijn zus.”
“Mark leek er minder ondersteboven van dan ik. Hij wilde me opnieuw kussen, alsof er niets bijzonders was gebeurd,” vertelt Karen. “Maar ik duwde hem weg. ‘Dit kan niet,’ zei ik. ‘Dit mag nooit meer gebeuren.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb er geen spijt van,’ zei hij. En dat deed pijn, want ik wél. We spraken af dat dit tussen ons zou blijven. Dat Lotte het nooit mocht weten. Ik vroeg hem nog één keer of hij zijn mond kon houden. Hij knikte. Maar ergens in mij knaagde het gevoel dat dit geheim ons allebei zou blijven achtervolgen.’
“Ik heb mezelf vaak verteld dat het de drank was. Dat ik gewoon te veel had gedronken, dat het daardoor gebeurde. Maar diep vanbinnen weet ik dat dat geen excuus is. Drank haalt alleen naar boven wat ergens al in je schuilt. Lotte is inmiddels weer thuis. Ze straalt, praat enthousiast over haar reis, en heeft geen enkel vermoeden.”
“Elke keer dat ik haar zie, voel ik een steek in mijn borst. Ik glimlach, speel mijn rol, en hoop maar dat Mark dat ook doet. Ik zal dit geheim met me meedragen. Want sommige fouten kun je nooit rechtzetten — je kunt er alleen mee leren leven,” besluit Karen.
(Afbeelding: Unsplash)
Lees het artikel op de mobiele website