Akkoord BHV is symptoombestrijding.

De euforie kan niet op! Na 458 dagen onderhandelen is het 48 jaar oude institutioneel probleem BHV opgelost. Maar is dat ook zo?

De snelheid waarbij tal van politici in de diverse media een akkoord mordicus komen verdedigen, is altijd omgekeerd evenredig met de zuiverheid ervan. Wat met allerlei bevlogen woorden voorgesteld wordt als een zuivere splitsing is in feite een imbroglio van negatieve punten die door een aantal positieve zaken van een andere orde gemaskeerd worden. Dit is de naam compromis niet waardig, dit is politieke verlakkerij.

Zo worden de 6 faciliteitengemeenten de facto bij Brussel gevoegd inzake de verkiezingen, waardoor het gelijkheidsbeginsel van alle inwoners geschonden blijft. Waar dit was voor heel Halle-Vilvoorde, is dat nu voor de zes. Elke inwoner kan hiermee naar het Grondwettelijk Hof stappen en zal zijn gelijk halen. Het probleem is niet opgelost, de schaal is verkleind in de hoop dat het niet meer opgemerkt wordt. Dit is dan ook symptoombestrijding in plaats van het aanpakken van het probleem.

Hetzelfde gelijkheidsbeginsel wordt door de bijzondere wet inzake de juridsiche rechten van de inwoners van die faciliteitengemeenten geschonden - al is de concrete uitwerking "voor later".

Daarnaast is de apparentering afgeschaft. Op zich geen slechte zaak, want de politieke marchandise stopt. Franstalige stemmen in Vlaanderen blijven immers in Vlaanderen, Vlaamse stemmen in Brussel blijven in Brussel. De Franstaligen dienen door de regerling voor de faciliteitengemeenten echter minder op eigen benen te staan dan de Brusselse Vlamingen - iets wat ook internationaal zo gezien zal worden. Dat impliceert dat bij een mogelijke splitsing Brussel zal uitgebreid worden met de faciliteitengemeenten. Aangezien dit door geen enkele Vlaamsnationale partij ooit goedgekeurd zal worden, moet dit puntje van het akkoord ook in die context gezien worden. Dit verankeren is de betonnering van de Belgische staat.

Ten bewijze: bij een benoemingsconflict in alle Franstalige gemeenten blijft de Franstalige Raad van State. Bij een conflict in de Vlaamse faciliteitengemeenten is de Tweetalige Algemene Vergadering van de Raad van State bevoegd. De bevoegdheid van de Vlaamse Regering wordt in deze uitgehold.

Het metropolitaan vehikel, weliswaar met enkel een raadgevende functie, is een volgende schakel in die ketting. Ook hier kan bij een mogelijke secessie Europa raad vragen. Aangezien de meerderheid Franstalig en Brussels is, lijkt de uitkomst evident.

Dat de senaat als Hoge Vergadering zal geen rechtstreeks verkozen senatoren meer kennen, maar zal worden samengesteld door 29 vertegenwoordigers uit het Vlaams parlement, 21 uit het parlement van de Franse gemeenschap en één Duitstalige, aangevuld met 10 gecoöpteerde senatoren, zes Vlamingen en vier Franstaligen is een goede zaak, maar heeft in se niets met BHV te maken. Dit wordt nu aan elkaar gekoppeld in de hoop de terechte kritiek op dit voorstel te milderen.

In essentie is het verhaal altijd hetzelfde. De Franstaligen trappen de bal heel ver op de Vlaamse speelhelft, de Vlamingen spelen die een beetje terug en noemen dat dan een overwinning, terwijl de bal nog steeds op hun helft ligt. Dit akkoord laat de zes faciliteitengemeenten aan hun lot over, institutionaliseerd de "corridor" bij een mogelijke splitsing en heeft een prijs die deze middag tijdens de besprekingen van de financieringswet op tafel zal komen.

(EJ)