Lichtgeraakte Stromae breekt hart van 10-jarig meisje

Het dochtertje van een Brusselse restauranthouder had zo graag een foto van haar idool dat er kwam eten, maar ze kreeg niet meer dan een giftige snauw.

De Brusselse restauranthouder Carl Dos Santos kreeg Stromae over de vloer en dat was tot groot jolijt van zijn tienjarige dochter: zij was immers een grote fan van de zanger. Ze wilde graag een foto samen met hem en een handtekening en ze was zelfs bereid om te wachten tot Stromae gedaan had met tafelen. Lang wachten zelfs, want het gezelschap maakte pas rond halftwee 's nachts aanstalten om weg te gaan.

Lola, want zo heet het meisje, stapte op haar idool toe en stelde hem de vraag. “Geen foto”, zo klonk echter het bitse antwoord. Lola was met verstomming verslagen en dacht dat ze misschien verkeerd had gehoord en dus stelde ze haar vraag opnieuw. De artiest liet zich echter niet vermurwen: “Heb je me niet goed begrepen? Ik heb 'neen' gezegd!”

Of Stromae in de toekomst nog kan reserveren in het restaurant is nog maar de vraag, want papa Carl Dos Santos is woest. Zo woest dat hij onderstaande titel als parodie op Stromae's lied op Twitter smeet. Voor de volledigheid vindt u daaronder de vertaling. (SL)

‘Cette fois c’était la dernière
Tu peux croire que c’est une crise
Regarde bien mon beau poster
Il est au fond de ma remise
Je te trouvais extraordinaire
Moi qui t’idéalise
Un autre chanteur fera l’affaire
Je ne viendrai plus t’applaudir'
Je suis une petite fille de 10 ans à peine,
et mon Papa a un restaurant.
Quelle ne fut pas ma joie lorsqu’il m’a dit que tu mangeais chez lui.
Je suis arrivé le plus vite que j’ai pu, rien que pour t’apercevoir.
Papa m’a expliqué que tu mangeais avec tes amis et ta famille, et qu’il ne fallait pas te déranger.
Alors j’ai attendu que tu finisses patiemment, jusqu’à 1h30 du matin !
Je suis restée à côté de la porte de sortie en espérant chaque seconde te voir arriver. Et enfin te voilà.
La première chose que tu m’as dite en arrivant c’est:
'Pas de photo !'
Je t’ai laissé payer ton addition et ça a encore duré très longtemps, car vous étiez huit, et chacun payait sa part.
Je laissais Papa faire les comptes, pour moi, tu étais la devant moi, cela me suffisait, c’était un rêve!
Mais hélas tu l’as brisé lorsque quand tu es parti, j’ai voulu te dire au revoir.
Le restaurant était vide, il n’y avait plus que nous, et mon monde magique c’est effondré quand tu m’as lancé :
‘Tu ne n’as pas compris ? J’ai dis pas de photo !’
Je voulais juste un petit sourire de ta part, je n’ai pas demander à découvrir la face cachée de la lune.
Tu fais danser des millions de personnes par ton très grand talent, mais là tu m’as fait pleurer. J’ai arraché ton poster de mon mur, et tu ne seras plus le premier que je vois en me levant le matin, tu ne le mérites pas.
En fait je crois que c’est toi qui as raison:
‘Tous les mêmes...’

Of in 't Nederlands:

'Dit was de laatste keer
Jij mag geloven dat het een crisis is
Kijk goed naar mijn mooie poster
Hij ligt onderaan mijn koffer
Ik vond je geweldig
Ik, die je idealiseer
Een andere zanger zal het nu wel doen
Ik kom niet meer voor je applaudisseren’
Ik ben een meisje van 10 jaar oud,
en mijn vader heeft een restaurant.
Ik was zo blij toen ik te horen kreeg dat je bij ons kwam eten.
Ik kwam zo snel als ik kon, gewoon om je te zien .
Vader vertelde me dat je at met je vrienden en familie, en dat we je niet lastige moesten vallen.
Dus ik wachtte geduldig tot je klaar was tot 01:30!
Ik bleef aan de deur staan, iedere seconde hopend dat je zou komen. En eindelijk was je daar.
Het eerste wat je me zei toen ik op je afkwam was:
‘Geen foto’s !’
Ik liet je de rekening betalen en dat duurde erg lang, want jullie waren met acht, en iedereen betaalde apart.
Ik liet papa de rekening maken, voor mij was het genoeg dat je daar stond, het was een droom !
Maar helaas heb je het gebroken toen je wegging, en ik afscheid wilde nemen.
Het restaurant was leeg, er was niemand anders dan wij, en mijn magische wereld stortte in toen je me toesnauwde:
'Heb je me niet begrepen? Ik zei ‘geen foto’s’!’
Ik wilde alleen maar een kleine glimlach van jou, ik heb niet gevraagd om de verborgen kant van de maan te ontdekken.
Je maakt miljoenen mensen dansen met je groot talent, maar toen heb je me laten huilen. Ik trok je poster van mijn muur , en je zal niet langer het eerste zijn dat ik ’s ochtends zie, dat verdien je niet.
In feite heb je misschien toch gelijk:
'Het zijn allemaal dezelfde’

De teskt is gebaseerd op deze schijf van Stromae: