De echte reden waarom Delphine Boël Albert voor de rechter sleept

Delphine Boël zet het land op zijn kop nu ze naar buitenkomt met een dagvaarding voor koning Albert II, prinses Astrid en prins Filip. Via een DNA-test wil de vrouw bewijzen dat ze een van hen is. Experts wijzen er nu reeds op dat zo'n rechtszaak een maat voor niets is, want de koning is volgens de grondwet onschendbaar. Maar zou het uit menselijk standpunt eens niet tijd worden dat koning Albert II eerlijk en open zijn buitenechtelijke dochter erkent? Delphine Boëls redenen opgesomd...
Het verhaal van Delphine Boël is er eentje van schok, plots bleek koning Albert II niet zoals zijn broer koning Boudewijn een net en kuis leven te leiden, maar koningin Paola bedrogen te hebben. En op de koop toe was er dat buitenechtelijke kind, dat in Londen werkte en plots om aandacht schreeuwde. Al bleek al snel dat Delphine niet zozeer aandachtsgeil was, maar enkel naar de erkenning van haar vader snakte. Een vader die ze tot haar negende voortdurend in haar leven had gekend, en die plots verdween. Haar niet meer wilde kennen. Haar vragen negeerde en zelfs hard tegen haar uitviel als ze te dichtbij kwam, bang dat zijn goede imago eronder zou lijden.

Over haar jeugd vertelde Boël eerder al: "Ik was een gewenst kind. De koning wilde dat ik kwam. We hadden een vader-dochterrelatie. Hij bekommerde zich om mij. Ik noemde hem Papillon. Mijn moeder en de koning waren heel verliefd. Hij was elk weekend bij ons tot ik negen jaar oud was. Hij wou zelfs scheiden van Paola, maar mijn moeder wou het koningshuis beschermen." Na die afwijzing zou koning Albert II opnieuw voor Paola kiezen, het koningsschap lonkte steeds opvallender naar hem, hij moest en zou de troon bestijgen met een goede naam, en zo mogelijk nog een betere, menselijkere koning worden dan Boudewijn. Een buitenechtelijke dochter paste niet in dat plaatje.

Al snel kreeg ook Delphine door dat ze niet meer gewenst was. Door haar eigen vader de rug toegekeerd. "Ik maakte een moeilijke, rebelse jeugd door. Mijn moeder zocht samen met me naar manieren om me gelukkig te maken. Dat was alles wat ze altijd maar wilde, mij gelukkig zien. Ik vond een uitlaatklep in de kunst", vertelde Delphine daarover. Maar het verlangen naar die vader die ze kende doorheen haar prille kindertijd bleef knagen. "Ik smeekte hem: Alsjeblieft help ons. Hij is toen ontploft en zei: Je bent mijn dochter eigenlijk helemaal niet. Ik vraag nochtans niet om geld, ik vraag niet om zijn naam, maar iedereen verdient een vader. Al was hij een misdadiger, nog zou ik willen dat Albert mij erkent."

Dat het Delphine niet te doen is om het geld, wordt al snel duidelijk als je kennismaakt met de vrouw. Ze is gedreven door haar gezin, haar eigen kinderen. Die ze zo'n normaal mogelijke jeugd wil geven. Daarom denkt ze er soms ook aan om terug naar Londen te verhuizen, waar ze in relatieve anonimiteit kan leven. "De kinderen gaan bijna naar het middelbaar. Als ik wil verhuizen is het nu het gepaste tijdstip", liet ze zich daarover enkele maanden geleden ontvallen. En ook al probeert ze haar kinderen alles te geven, toch ontbreekt er iets: een grootvader voor haar oogappels. Een vader voor haarzelf. Gewoon erkenning dat ze geen schreeuwerige aandachtzoeker is, maar een jonge vrouw die haar vader plots uit haar leven zag vertrekken en hem sindsdien een openlijk leven ziet leiden waarbij de ongewenste dingen, zijzelf, worden stilgezwegen.

Photo News