Buurvrouw komt klagen dat Anja en haar vriend te luidruchtig zijn in bed: "Maar ze bleef hangen, en het werd een hemelse avond..."

“Ik woon in een oud appartementsgebouw waar je letterlijk alles van elkaar hoort. Die avond was mijn vriend bij me, gewoon een ‘heet avondje’ onder ons twee…” schrijft Anja op een online forum waar mensen hun liefdesavonturen uit de doeken doen. “We dachten eerlijk gezegd dat we helemaal niet zo luid waren, dus toen er plots op de deur werd geklopt, waren we vooral verbaasd.”

"Ok, we waren betrapt..."

“Voor de deur stond mijn buurvrouw. Ik kende haar wel van zien: korte praatjes in de gang, altijd vriendelijk maar wat gereserveerd. Ze zei dat er ‘best veel lawaai’ uit ons appartement kwam en vroeg of het misschien wat stiller kon. Ze zei: ‘Ik weet wel wat jullie aan het doen zijn, maar hey… ik heb ook mijn gevoelens.’ Het was ongemakkelijk, vooral omdat mijn partner en ik elkaar aankeken met zo’n blik van oké, betrapt.”

“Maar n plaats van meteen weer te vertrekken, bleef ze even staan. We maakten er een grapje van, boden haar een glas wijn aan en voor we het wisten zat ze bij ons in de zetel. Het gesprek werd luchtiger, persoonlijker. Ze vertelde dat ze alleen woonde, dat ze moeite had met slapen, dat ze het geluid misschien erger vond omdat het haar aan iets herinnerde, meer bepaald aan haar ex-partner.”

"Ze streelde mijn been, steeds hoger..."

“Mijn vriend ging even naar het toilet, en ineens zaten mijn buurvrouw en ik alleen. De sfeer sloeg opnieuw om. Niet abrupt, maar subtiel. Stiltes die langer duurden dan nodig, blikken die net iets te veel zeiden. Toen mijn partner terugkwam, voelde het alsof iedereen wist dat er iets veranderd was, zonder dat iemand het hardop uitsprak. Hij zette zich tussen ons en begon me te zoenen in mijn hals. Mijn buurvrouw streelde zachtjes over mijn been, steeds hoger… Het werden een dolle vijf minuten met ons drieën. Een hemelse paar minuten zelfs!”

“Ze bleef uiteindelijk veel langer dan de bedoeling was. Toen ze wegging, verontschuldigde ze zich niet meer voor het klagen — ze glimlachte alleen en zei: ‘Het lawaai stoorde me uiteindelijk minder dan ik dacht.’ Sindsdien is het contact beleefd, normaal zelfs. Maar elke keer als ik haar in de gang tegenkom, denk ik terug aan die ene avond waarop een simpele klacht een heel andere lading kreeg…”

(Afbeelding: Unsplash)