Toen Sam thuis kwam hoorde hij stemmen in de douche, en hij herkende er één: "Wat ik toen deed, daar schaam ik me nu nog om..."

“Ik kwam die avond later thuis dan normaal. Het was stil in de flat, op één licht na dat onder de badkamerdeur doorscheen. Ik hoorde meteen het geluid van stromend water, wat op zich niets bijzonders was,” begint Sam (23) op een ‘subreddit’ waar mensen hun ‘pikante’ verhalen kwijt kunnen. “Maar toen hoorde ik ook stemmen. Een lach, gedempt door het water. En toen herkende ik er één zonder enige twijfel: die van mijn flatgenoot, Joeri. De andere stem was vrouwelijk, zacht, en absoluut niet iets wat ik verwachtte aan te treffen.”

"De badkamerdeur was niet volledig dicht"

“Mijn eerste instinct was om me discreet terug te trekken. Misschien even naar buiten, een blokje om, ze de ruimte geven. Ik bleef echter staan in de gang, jas nog aan, sleutel nog in mijn hand. De badkamerdeur stond niet volledig dicht en het licht viel in een smalle strook over de vloer. Ik voelde dat ik hier eigenlijk niets te zoeken had. En toch luisterde ik verder, alsof mijn lichaam al had beslist voordat mijn hoofd dat deed.”

"Het gaf me een ongemakkelijk gevoel"

“Ik weet niet precies wanneer nieuwsgierigheid het won van verstand,” gaat Sam verder. “Misschien was het al gebeurd toen ik mijn schoenen uittrok zonder geluid te maken. Misschien toen ik langzaam een paar stappen dichterbij zette. Ik zag door de deurspleet genoeg om te begrijpen wat er gaande was, twee lichamen dicht bij elkaar onder het hete water. Het was intiem, vanzelfsprekend bijna. Twee mensen volledig in hun moment, zich totaal niet bewust van mij. Het besef dat ik keek, zonder gezien te worden, gaf me een ongemakkelijk gevoel dat ik niet meteen kon plaatsen.” (lees verder onder de afbeelding)

"Ik voelde me ineens een indringer"

“Mijn gedachten begonnen alle kanten op te gaan. Dit was mijn flat, mijn veilige plek, en ineens voelde ik me er een indringer. Ik schaamde me voor mezelf, voor het feit dat ik bleef staan. Tegelijk merkte ik dat mijn aandacht scherp was, bijna gefixeerd. Ik zei tegen mezelf dat ik elk moment zou weggaan, dat dit de grens was. Maar elke keer stelde ik dat vertrek nog een paar seconden uit. Joeri en zijn douchepartner gingen nu all-in, en ik durfde het bijna niet aan mezelf te bekennen, maar… ik genoot mee.”

"Nu weet ik hoe dun die lijn is..."

“Uiteindelijk trok ik me terug zonder een geluid te maken. Ik ging naar mijn kamer, deed de deur zachtjes dicht en ging op bed zitten, luisterend naar het water dat nog even bleef lopen. Mijn hartslag kwam maar langzaam tot rust. Later die avond kwam Joeri langs om iets te vragen, alsof alles normaal was. En zo deden we ook — we praatten over alledaagse dingen, lachten zelfs. Maar voor mij was er iets blijvend verschoven. Sindsdien weet ik hoe dun de lijn is tussen toevallig getuige zijn en bewust blijven kijken, zelfs wanneer je beter weet…”

(Bron: Reddit - Afbeeldingen: Unsplash)