Johny Voners is meer dan alleen Xavier

Weinig mensen belichamen meer het succes van F.C. De Kampioenen dan Johny Voners. Negentien jaar lang al vertolkt hij de rol van Xavier Waterslaeghers, het voorbeeld bij uitstek van een man die berust in zijn leven. Tijd voor een eerlijk interview, dachten we. Over goede én slechte tijden in het leven van een rasacteur. Maar Johny verrast ons: de vroeger zo open en energieke man – ontvangen worden bij Johny en Janine thuis was voor elke interviewer een traktatie - lijkt op zijn hoede en vooral: getekend. Ligt het aan het feit dat de man ook al een dagje ouder wordt, of zit zijn scheiding van twee jaar geleden er voor iets tussen?

Tot eind 2006 stond hij op de planken met zijn toenmalige echtgenote Janine Bischops. Na 33 jaar huwelijk ging het koppel echter uit elkaar. Aanvankelijk waren er weinig verklaringen voor hun scheiding, maar na verloop van tijd werd duidelijk dat Johny iemand anders had. Een harde klap voor de 66-jarige actrice. Janine deed in verscheidene tijdschriften en kranten haar verhaal: “Je hebt 33 jaar lief en leed gedeeld met de man van je leven en dan is plots alles zomaar verdwenen. Ik ben lange tijd blind en goedgelovig geweest. Achteraf bekeken waren er wel kleine aanwijzingen die ik gewoon nooit heb willen zien.” Ze geeft toe dat ze enorm veel tranen gelaten heeft en dat ze op bepaalde momenten echt wilde doodgaan. Gelukkig is ze er nu weer bovenop en neemt ze haar leven weer in handen: “Het bed waarin we samen sliepen heb ik buiten gegooid. We hebben ook geen contact meer met elkaar, ik heb al genoeg tijd verloren. Ondertussen ben ik klaar voor een nieuwe liefde.”

In tegenstelling tot zijn ex-vrouw wil Johny over de scheiding van wat zolang één van de beste BV-koppels is geweest, met geen woord reppen. Bij het horen van het woord ‘scheiding’ is hij zelfs min of meer op zijn tenen getrapt. Hij reageert dan ook zeer koel: “Ik praat nooit over mijn privéleven. Ik lees ook geen interviews in boekjes. Wat anderen doen, is hun zaak, maar bij mij moeten ze dat niet proberen.” Dat het einde van zijn huwelijk breed en vooral eenzijdig is uitgesmeerd in de media, roept bij hem geen enkele drang op om zijn kant van de medaille te laten zien. “Als iemand anders zijn privéleven wil blootgeven is dat hun probleem, niet het mijne. Echt, ik heb er geen behoefte aan.” En daarmee is de kous af. Tijd dus voor dat eerlijke gesprek, maar dan wél over het werk:

Voners heeft veel meer in zijn mars dan enkel de rol van het slaafje van Carmen in F.C. De Kampioenen. De man is ook een passioneel zanger. Hij is een grote fan van Charles Aznavour en bewijst dat ook met zijn show Aznavoners.

En dus staat die agenda waarschijnlijk goed vol?

“Ik mag niet klagen. Op 17 februari ben ik te gast bij Jan Muës in het cultureel centrum in Scherpenheuvel. Hij is een zeer goede bugelspeler en hij speelt vooral jazzmuziek. Aan de hand van jazzy nummers worden er herinneringen opgehaald uit mijn leven en mijn carrière. Voor de eerste keer in mijn leven zal ik ook enkele Engelstalige nummers zingen, onder andere van Charles Aznavour. Het is eigenlijk een klein overzicht van mijn leven. Langs moeders kant waren wij namelijk foorreizigers. In de caravan stond een grote schouw en aan weerszijden daarvan waren grote spiegeldeuren. Dan stelde ik mij daar voor en ik imiteerde Sammy Davis Jr. Hij was een zwarte entertainer die in de jaren ’60 optrad samen met Frank Sinatra en Dean Martin. Hun gezelschap noemde de Rat Pack. Zij waren ongelooflijk grappig en hielden elkaar eigenlijk continu voor de gek. Ik keek enorm op naar die man. Hij kon zingen, dansen, acteren, tapdansen, hij maakte films. Tijdens het programma van Jan Muës komen allerlei verhaaltjes als dit aan bod. Ik heb momenteel ook nog een paar optredens in het vooruitzicht met mijn Aznavonersprogramma. Daarin breng ik een ode aan Charles Aznavour, de grote Franse chansonnier. Verder is er ook een nieuw project op komst. In samenwerking met nog een paar andere mensen ga ik Nederlandstalige liedjes maken. Voorlopig staat dit nog in zijn kinderschoenen, om niet te zeggen in embryonaal stadium, dus verder kan ik er niet veel over zeggen. En daarnaast is er natuurlijk ook nog F.C. De Kampioenen.”

De serie loopt nu ondertussen al 19 jaar. Is Xavier nog niet vervallen in een sleur?

Neen, zeer zeker niet. Er zijn eigenlijk twee zaken waardoor het nog altijd plezant is. Ten eerste hebben we een zeer toffe ploeg. Er heerst altijd een goede sfeer en er zijn nooit spanningen of wrijvingen. Ten tweede blijft het boeiend omdat het geen vervolgverhaal is. Iedere aflevering is een verhaaltje op zich, waardoor het altijd een beetje nieuw is. En uiteindelijk is het toch in elke job hetzelfde: een bakker bakt ook elke dag brood. Die is heus ook niet constant op zoek naar nieuwe uitdagingen.”

Ergens moet het toch steken dat je in hetzelfde typetje blijft zitten?

“Het is inderdaad zo dat het artistiek voor jezelf niet veel opbrengt. Elke keer weer opnieuw datzelfde mannetje met dezelfde manieren en gedragingen: dat doe je op den duur met je ogen dicht. Maar toch is elk scenario altijd anders, en vaak is het elke keer opnieuw zoeken hoe we sommige dingen het beste aanpakken. Tijdens de repetities hebben we soms nieuwe ideeën die we dan weer kunnen gebruiken voor een volgende aflevering. Soms denk ik er uiteraard wel eens aan dat een grotere variëteit welkom zou zijn in mijn leven. Maar zolang ik kan blijven zingen, ben ik tevreden. Er komt een dag dat ik opnieuw andere dingen probeer.”

Er komt ook een film van De Kampioenen. Wordt dat niet het eindpunt waar iedereen het altijd over heeft?

“Niemand weet wanneer De Kampioenen ooit zullen eindigen. De film betekent dus zeker geen einde. Het idee van een film hing al een tijdje in de lucht bij de acteurs. Na twintig jaar leek het ons eindelijk het goede momenten om met een film uit te pakken. Momenteel zijn ze nog aan het scenario aan het schrijven, maar wat ik er al van gezien heb, spreekt me zeer aan. Ook de andere acteurs zijn erg opgetogen.”

Zijn er nog andere rollen die je graag eens zou spelen?

“Ik vond In de Gloria een ongelooflijk goed programma. Iets in dat genre zou ik wel graag eens doen. Voor de rest kan ik daar niet veel over zeggen, ik heb namelijk al drie jaar geen televisie. Ik kan dus niet meespreken over programma’s die nu op televisie zijn. Ik voel mij daar heel goed bij, ik heb ook nooit echt zin om tv te kijken. Anderzijds komen er momenteel ook geen aanbiedingen binnen, maar dat vind ik niet erg: voorlopig is het goed zoals het nu is. Momenteel heb ik het nog druk genoeg. Ik ben ook nog maar 63, ik moet dus zeker nog 33 jaar verder. Nog tijd genoeg om te doen wat ik nog wil. Ik denk dus voorlopig nog niet aan stoppen.” (HH)