Is The Idol nu echt een 'k*tserie'? Wij keken de eerste aflevering en het was pure 'martelporno'

Op Streamz kan je momenteel kijken naar de eerste aflevering van de HBO-serie The Idol, met Lily-Rose Depp (dochter van) en Abel ‘The Weeknd’ Tesfaye in de hoofdrol. Omdat er al heel veel gezegd en geschreven is over de serie, nestelden wij ons in de zetel en keken naar aflevering één. We hebben het einde gehaald, maar neem het ons niet kwalijk dat we onderweg een paar keer ingedommeld zijn. The Idol is namelijk saai… Heel saai.

(opgelet: spoiler alert)

Denk aan de slechtste song die je ooit hoorde. Tekst die niet op z’n plaats was, ongeïnspireerd, geforceerd, niet op dreef of gaande van ronduit afschuwelijk naar irritant. Met andere woorden: saai. Saai zijn is de ergste zonde die een song kan begaan, en zo ook een tv-serie. Het gevolg is dat het niet lang in je hoofd zal blijven hangen. Het brein achter The Idol, Sam Levison (bekend van Euphoria), laat ons in de eerste aflevering kennismaken met Jocelyn (Lily-Rose Depp), een popster op het hoogtepunt van haar jeugd en schoonheid, maar worstelend om te herstellen van een ‘psychotische inzinking’.

Zelfparodie en martelporno

Doet het een belletje rinkelen? Inderdaad, je bent lang niet de enige die spontaan moet denken aan ene Britney Spears. We zitten in de aanloop naar een nieuwe single van Jocelyn, een soort comeback, en haar bezorgde assistente en beste vriendin Leia (Rachel Sennott), haar oude manager Chaim (Hank Azaria) en haar publicist (Dan Levy) vliegen nerveus om haar heen in een poging haar tevreden te stellen en haar dagen op schema te houden. Dat is het verhaal, meer is het niet. Maar simpel kan ook goed zijn, toch? Was het maar waar…

The Idol haalt nu al een tijdje de krantenkoppen, en meestal om minder smakelijke redenen. In een stuk van Rolling Stone stond geschreven: ‘Een serie die begint als een interessant commentaar op sterrendom en afdaalt naar zelfparodie en iets dat meer weg heeft van ‘martelporno’. Veelzeggend, en het geeft een mens veel zin om vol te houden en de rest van de afleveringen weg te kauwen. Nochtans zei Levinson in Cannes: "Ik denk dat we op het punt staan om de grootste show van de zomer te hebben.” ‘Idol’ en ‘ijdel’, fonetisch gezien verschillen die twee woorden niet veel van elkaar.

(lees verder onder de foto)

Het moet er vooral cool uitzien

De opening van The Idol lijkt Levinsons antwoord op kritiek, dat het naakt in Euphoria (een show over middelbare scholieren) gratuit is. We maken kennis met een intimiteitscoördinator die aanwezig is bij Jocelyns fotoshoot. Hij begrijpt haar visie gewoon niet, of begrijpt niet dat naaktheid altijd versterkend is. Hij houdt de shoot op. Hij kost iedereen geld. De serie lijkt ons te willen zeggen: “Kijk eens hoe belachelijk deze man is omdat hij zijn werk probeert te doen. Lach samen met ons om hem.” Na het bekijken van aflevering één, die soms wel ‘stijlvol’ was (heel soms), hebben wij de indruk dat deze eerder gedreven is door dingen waarvan de makers denken dat ze er cool uitzien dan door ideeën die steek houden.

Jocelyn rookt ketting omdat dat visueel aantrekkelijk is, haar dansers repeteren buiten in de zon van Zuid-Californië in plaats van in een van de vele kamers in haar uitgestrekte landhuis omdat dat visueel interessanter is. Er hangt een verslaggever van Vanity Fair rond en een Live Nation-grootheid wordt belachelijk behandeld als een beroemdheid omdat het makkelijker is om thema's van roem te laten zien dan om er iets interessants over te zeggen. Lily-Rose Depp ziet er in deze eerste aflevering wel door en door als een popster uit, maar haar optreden als Jocelyn voelt even hol aan als alles wat hierboven staat. Misschien is dit de bedoeling? Hoop doet leven.

(lees verder onder de foto)

Het weekend is altijd interessant, The Weeknd niet

Maar die hoop werd al snel de grond in geboord wanneer we zien hoe Jocelyn een avondje uit gaat om zichzelf af te leiden van een tegen haar wil uitgelekte foto waarop ze in een seksueel kwetsbare positie te zien is. In de club ontmoet Jocelyn Tedros (Abel "The Weeknd" Tesfaye). "Je past perfect in mijn armen," fluistert Tedros in haar oor en om de een of andere reden raakt Jocelyn buiten adem. Het is een moment dat, zo denken we toch, de makers van The Idol als een erotisch iets de huiskamers willen laten binnenkomen. We kunnen ons echter perfect voorstellen dat zoiets angst inboezemt bij elke vrouw die in het donker op straat wel eens over haar schouder heeft gekeken, de achterbank van de auto dubbel heeft gecontroleerd of twijfels heeft gehad toen ze voor de eerste keer met een man meeging. Als Tedros Jocelyn vastbindt en een wapen trekt, wordt ze volledig opgewonden afgebeeld, terwijl het bij velen de maag zou doen draaien.

We denken wel dat Levinson een plan had toen hij dit allemaal bedacht, namelijk dat het ‘voor de kunst’ is. Jocelyns nog uit te brengen single is glansloos en ze heeft Tedros nodig om haar muziek geloofwaardig te maken. Het probleem is dat deze twee een negatieve hoeveelheid chemie hebben. We zien geen enkele plausibele reden waarom Jocelyn geïnteresseerd zou zijn in iemand die zo slijmerig is en nog zoveel meer. Trouwens, nog kort iets over The Weeknd, want we zouden de brave man bijna vergeten (wat echt geen lastige klus is). Hij deed een perfect bruikbare zelfparodie in Uncut Gems, maar is in The Idol echt niet interessant om naar te kijken. Punt.

(lees verder onder de foto)

Overdaad omwille van de overdaad

Wanneer de aftiteling van de eerste aflevering van The Idol rolt, ruim 20 minuten nadat we een eerste keer hadden gekeken hoelang de marteling nog zou duren, proberen we toch nog wat positieve commentaren te bedenken. Zo slecht kon het toch niet geweest zijn? We vinden echter geen enkele plausibele reden om de toekomstige afleveringen te consumeren. The Idol laat op een saaie manier de valkuilen van het supersterrendom zien, zonder echt iets nieuws aan het gesprek toe te voegen. Het is overdaad omwille van de overdaad, maar zonder een goed geplaatste beat drop. Het is een leeg refrein. Waarom moet het zo saai zijn!?