Review: DOOM The Dark Ages – De beste aanval is de verdediging

De moderne DOOM-games hebben gezorgd voor heel veel blije gezichten in de afgelopen jaren. Van de revolutionaire impact van DOOM (2016) tot de meedogenloze chaos van DOOM Eternal, de Slayer heeft altijd de grenzen van vernietiging verlegd. Nu brengt DOOM: The Dark Ages hem naar een middeleeuwse nachtmerrie, waar brute wapens, een schild met een zaag erin en rauwe woede de enige overlevingskansen zijn. Is deze prequel de moeite waard?

Geen origin story

DOOM: The Dark Ages is een prequel op zowel DOOM: Eternal als DOOM 2016. Daarmee is dit een goed moment voor nieuwkomers om in te stappen. Je hoeft de voorgaande games niet gespeeld te hebben om dit verhaal goed te volgen. Het verhaal bevat 22 chapters die ongeveer een uur duren om uit te spelen.

Het verhaal is hier wederom over-the-top, maar het is niet een origin story van de Slayer. Ook in dit verhaal is de Slayer al een superwapen, de nachtmerrie van demonen. Bethesda heeft storytelling in DOOM: The Dark Ages verbeterd. Waar we in DOOM: 2016 vrijwel alleen lore in de vorm van tekst en eigen interpretatie kregen, was dat in Eternal een combinatie van tekst en cutscenes. Het verhaal in The Dark Ages voornamelijk gepresenteerd met cutscenes. Er zijn nog steeds codex entries die je in de wereld kan vinden voor extra informatie, maar het belangrijkste krijg je mee in de vorm van filmische cutscenes.

Het verhaal gaat over de Slayer die als het ware wordt gebruikt als een wapen door de Maykrs. Deze weken samen met de mensen tegen de demonen. De Slayer wordt onder controle gehouden door de Maykrs en gedurende het verhaal komt de Slayer veel meer bij zinnen en krijgt hij te maken met de gevreesde prins van de demonen die zoekt naar een artefact om over realms te heersen. Het verhaal is boeiend genoeg om je bezig te houden, maar blijft niet echt je aandacht vasthouden. Buiten de villain en de Slayer zelf, is de rest van de cast niet echt memorabel.

Hoewel DOOM: Eternal minder cutscenes had, vonden wij het post-apocalyptisch verhaal met twists over onder andere Dr. Samuel Hayden toch interessanter. Wat je misschien zou verwachten van een game met meer cutscenes is een hoofdpersoon met meer een persoonlijkheid, diepgang en identiteit. Ook in deze game is de Slayer eendimensionaal, een man die enkel zijn vuisten en wapens laat spreken.

De beste aanval is de verdediging

De gameplay draait hier grotendeels om het schild. Waar je in DOOM: Eternal een fighter jet was waarbij je constant moest bewegen en er verticaliteit was, ben je in DOOM: The Dark Ages echt een tank met heavy armor. Verticaliteit, double jumps en dashes zijn weg uit Eternal, maar je kan wel blijven rennen en met je schild een rush-aanval uitvoeren om te beuken op vijanden. Daarmee kan je ook snel afstand leggen.

Het thema is middeleeuws en daardoor heeft de Slayer meer een ridderuitstraling. DOOM: The Dark Ages is vooral veel close combat waarbij je aanvallen met je schild moet pareren om openingen te creëren. Wanneer er een groene flits is te zien bij een aanval van een vijand, dan kan je deze pareren. Hetzelfde geldt voor projectielen die op je worden afgevuurd. Groene projecten kan je terugkaatsen naar de vijanden. Rode aanvallen kan je niet pareren of terugkaatsen, deze kan je enkel blokkeren om schade te voorkomen.

Het pareren geeft je veel voldoening, je bent demonen, groot en klein echt op hun plek aan het zetten. Het is alleen jammer dat id Software Glory Kills uit Eternal grotendeels heeft weggehaald. Glory Kills zijn brute finishers, maar in The Dark ages zijn deze alleen beschikbaar bij de baasgevechten. In plaats van Glory Kills heb je hier een mêlee-aanval als een finisher. Dit is gewoon een trap of een klap. Het geeft je niet de voldoening van een brute Glory Kill uit Eternal of DOOM 2016. Het voordeel van dit systeem is dat je wel constant in een gameplay flow blijft. Glory Kills zijn namelijk korte animaties die je voor een seconde uit de gameplay halen. In The Dark Ages blijft je altijd in actie, maar dit is wel ten koste gegaan van spektakel.

De game heeft een goede pacing waar je langzaam kennismaakt met de verschillende mechanics, vijanden en wapens. In de latere levels moet je alles wat je geleerd hebt uit de eerdere hoofdstukken toepassen om te kunnen vorderen. Met name de laatste twee baasgevechten zijn heel vermakelijk gedaan. Het schild gebruik je ook voor de momenten tussen gevechten om bijvoorbeeld een puzzel op te lossen, een geheime doorgang te openen of om bepaalde plekken te bereiken. Wat betreft platforming, is het hier heel minimaal gehouden. Wij vonden platform-elementen een leuke afwisseling in Eternal.

Meer vrijheid per level

In plaats van platform-elementen in lineaire levels, zijn er veel hoofstukken in The Dark Ages waar je vrij bent om de main missie te doen of om de map te verkennen. Level design is zo gedaan dat er veel collectibles en geheime plekken zijn. Deze optionele activiteiten zijn vergelijkbaar met de grotere maps in een moderne God of War-game. Je kan de omgevingen verkennen om nieuwe beloningen te verdienen, maar je kan ook direct naar je quest. Wat ons betreft is het zeker waard om deze activiteiten te doen, want je krijgt veel in-game currency en upgrade materialen. Deze heb je nodig om je HP, ammo, gear en wapens te voorzien van handige upgrades. Zonder deze upgrades ga je het in de latere hoofdstukken heel lastig krijgen, met name op hogere moeilijkheidsgraden. Het verhaal draait alleen om de main quests, de zij-activiteiten voegen niets toe aan het verhaal of lore wat jammer is. Je doet het puur voor de beloningen en de optionele encounters.

De wapens in DOOM: The Dark Ages zijn een mix tussen middeleeuws en futuristisch. Zo heb je een wapen genaamd Reaver Chainshot, een brute ballistische ijzeren knots des doods. Verder heb je een crossbow-achtig wapen waarmee je headshots kan maken, er is een wapen die honderden kogels tegelijk horizontaal kan schieten en uiteraard is de Super Shotgun terug. Ieder wapen heeft een alternatieve modus en wapens kunnen meerdere keren voorzien worden van upgrades. Ammunitie in DOOM: The Dark Ages krijg je door mêlee-aanvallen uit te voeren en armor krijg je door als een Captain America je schild te gooien richting vijanden.

Afwisseling in gameplay

Nieuw in de gameplay van een DOOM-game is dat de Slayer momenten krijgt waar hij op de rug van een cyber dragon kan rijden of een gigantische mech kan besturen om de grotere demonen een kopje kleiner te maken. Id Software zegt dat er tijdens het ontwikkelproces is besloten om geen multiplayer modus te ontwikkelen en de resources te besteden aan meer afwisseling in de story modus. Dat is uiteindelijk de cyber dragon en de mech geworden.

Op bepaalde momenten in de story kan je op de rug van je draak zitten en daarmee doelen uitschakelen, om bijvoorbeeld te kunnen landen op een vliegend schip van de demonen. De eerste keer dat je op de rug zit van je draak is indrukwekkend, maar daarna wordt het wel repetitief. Er zijn heel weinig vijanden gemaakt voor de draak waardoor het snel repetitief wordt.

Hetzelfde geldt voor de gameplay met de mech. De eerste keer is het allemaal waanzinnig om gigantische demonen te meppen, maar bij de 20ste demon die je precies op dezelfde manier verslaat, heb je het gevoel van eentonigheid. Zowel de levels met de mech als de cyber demon, hadden iets meer diepgang en soorten vijanden moeten hebben om het interessant te houden.

idTech8

DOOM: The Dark Ages draait op de idTech 8 engine. Dit is de nieuwste versie van de bekende engine die ook werd gebruikt bij de ontwikkeling van de indrukwekkende Indiana Jones and the Great Circle. De wereld voelt levend aan en oogt prachtig met hele mooie uitzichten. Aan het begin zijn dat kastelen, binnenruimtes en veel natuur, daarna krijg je te maken met plekken die regelrecht uit de boeken van auteur H.P. Lovecraft lijken te komen en een DOOM-game zou niet werken zonder dat je een bezoek brengt aan hel. Level design is goed gedaan in DOOM: The Dark Ages en de map laat zien welke gebieden je hebt bezocht en welke collectibles je nog niet hebt opgeraapt.

Animaties zien er heel goed uit waarbij demonen beschikken over meerdere layers wat je kan kapotmaken. Zo hebben vijanden armor die je kan afbreken, ze hebben een huid en daaronder nog vlees en botten. Door te schieten en te rammen, zie je daadwerkelijk schade bij de demonen. Veel van de objecten in de omgeving zijn ook kapot te maken en particle effects zien er indrukwekkend uit. Wat betreft visuele pracht heeft id Software duidelijk een stap gemaakt ten opzichte van de voorgaande games. Helaas is het anders wat betreft de soundtrack. De tracks zijn hier prima en het past bij de gameplay, maar het werk van componist Mick Gorden in Eternal was een meesterwerk.

Wat betreft performance is het een solide 60 frames per seconde. Wij hebben deze game gespeeld op een PlayStation 5 Pro. Helaas zijn er geen performance modi. We hadden graag een 120 FPS performance-modus gezien op een iets lagere resolutie, maar id Software geeft je op de PS5 geen keuze wat betreft resolutie en graphics. Wat betreft polish is het hier prima. Op een vreemde bug waar projecten de verkeerde kant op gingen, hebben niets vreemds meegemaakt in 20 uur speeltijd. Geen vreemde glitches, crashes of bugs. Ook framedrops hebben we niet gemerkt, deze game draait als een trein op een PS5 Pro.

Conclusie

Ontwikkelaar id Software heeft niet op safe gespeeld en gewoon een verbeterde versie van DOOM: Eternal uitgebracht. Deze game slaat echt een eigen weg in waar de beste aanval een goede verdediging is met het schild. Vrijwel alles in DOOM: The Dark Ages draait om het schild en dat is heel goed gedaan. De levels zijn creatief uitgewerkt en de open levels geven je per chapter iets meer om te doen. Het verhaal wordt nu meer als een film gepresenteerd, maar het verhaal en de personages zijn niet echt memorabel. DOOM: The Dark Ages is een vette shooter, maar niet de beste in de moderne trilogie. Als we het zouden ranken, dan komt DOOM 2016 op de derde plek, dan DOOM: The Dark Ages en op de eerste plek staat nog altijd de geweldige DOOM: Eternal.