Hoe Michael Jackson de King of Pop werd...

De namen Kenny Gamble en Leon Huff doen wellicht niet meteen een Beat It-belletje rinkelen, maar zonder hen was er nooit sprake geweest van Michael ‘One glove melty face’ Jackson als King of Pop.

In de jaren zeventig definieerden Gamble en Huff – bekend van onvervalste oorverwarmers als Me & Mrs. Jones, het later door Simply Red verkrachte If You Don’t Know Me By Now en Back Stabbers – voor het platenlabel Philadelphia International de zogeheten Philly Sound. Niet te verwarren met de Silly Sound die later rasartiesten als Frank Valentino, Phil Kevin en Yves Segers zou voortbrengen. Maar we wijken af.

Die Philly Sound dus wordt vaak geciteerd als opvolger van de schier onuitputtelijke hitbron Motown die alsnog droog kwam te staan in 1971. Al gaat die vlieger niet helemaal op. Gamble en Huff slaagden er namelijk wél in om voor iedere artiest een eigen stijl en imago te creëren. Zo bliezen ze prompt nieuw leven in de van Motown overgewaaide Jackson 5. Het succesvolle duo leerde meteen Michael Jackson – die prompt bewees ook een, euh, neus te hebben voor hits – songs schrijven en plaveide zo de weg voor zijn latere indrukwekkende solocarrière.

In 1972 scoort de jongste Jackson al onmiddellijk een nummer één-hit met de regelrechte tranentrekker Ben, een lied over een rat met geldingsdrang. We verzinnen het niet. Het duurde echter nog tot eind de jaren zeventig voor hij echt doorbrak als solo-artiest. Van zijn debuutalbum Off The Wall – met daarop succesnummers als Don’t Stop ‘Til You Get Enough en Rock With You – vliegen prompt miljoenen exemplaren de deur uit.

Al breekt de hel pas echt los in 1982 met het album Thriller, tot op vandaag – een geluk dat Lucy Loes nooit in het Engels zong – de best verkopende plaat aller tijden. Jackson rijgt de hits aan elkaar – van The Girl Is Mine, een duet met ex-Beatle Paul McCartney, over Beat It tot Wanna Be Startin’ Somethin’ – en groeit uit tot ’s werelds grootste superster sinds Elvis. Presley welteverstaan. En passant vindt hij ook nog eens de videoclip (opnieuw) uit. Recht evenredig met de toename van zijn wereldwijde succes en aanbidding daalt helaas de omvang van zijn neus en zijn voeling met de realiteit.

Muzikaal valt daar midden de jaren tachtig gelukkig nog niet al te veel van te merken. In tegenstelling tot wat de titel van het album doet vermoeden, Bad, blijkt zijn derde soloplaat opnieuw bol te staan van de instantklassiekers: I Just Can’t Stop Loving You, Smooth Criminal, Bad, The Way You Make Me Feel, Man In The Mirror en Dirty Diana. Resultaat: het tweede best verkochte album aller tijden. Niet dat Jacksons ster toen al tanende was, maar toch… een teken aan de wand.

De periode tussen twee albums werd steeds langer waardoor de internationale media meer en meer tijd en zin kregen om zich op Jacksons wereldvreemde trekjes te concentreren. In het begin nog allemaal relatief onschuldig met de uitbouw van zijn fantasiewereld Neverland en de aanschaf van een chimpansee als beste huisvriend, maar gaandeweg stapelen de schandalen zich op. Zo steken begin jaren negentig de eerste verhalen van kindermisbruik de kop op. Jackson hangt het uit. Als het moet zijn bloedeigen kinderen door een Duits hotelraam. Prettig gestoord, goed gek of complètement gaga? Blame It On The Boogie! Vast staat dat zijn muzikale invloed nauwelijks te evenaren is… Iets waar we pakweg Danny Fabry niet van kunnen verdenken. RIP Michael! (SVD)