De vuurdoop van Sanne (36) en haar man in de parenclub: "Knieën die elkaar raakten, vingers langs mijn hals..."

Sanne, 36 jaar, is inmiddels vijftien jaar samen met mijn man. Hij is de liefde van haar leven, haar maatje, de vader van haar kinderen. Toch speelde er al een tijdje iets in haar hoofd: de angst dat ze later spijt zou krijgen omdat ze nooit met iemand anders had geslapen dan met hem.

“Niet omdat ik ongelukkig was, maar omdat ik nieuwsgierig was naar wat ik misschien miste. Het voelde oneerlijk tegenover hem om dat te verzwijgen. Dus besloot ik het uit te spreken,” vertelt Sanne. “Op een avond, met een glas wijn in mijn hand, zei ik: “Wat als jij voor altijd de enige blijft? Zijn gezicht verstarde even. Hij was verrast, misschien geschrokken, maar niet boos.”

“Een schok maar ook een compliment”

“Vanuit zijn perspectief was dit een schok, maar tegelijk ook een compliment: ik koos ervoor mijn verlangen met hem te delen, in plaats van het stiekem buiten de deur te zoeken,” gaat Sanne verder. “Toen stelde ik iets voor wat ik zelf nauwelijks hardop durfde te zeggen: een bezoek aan een parenclub. Niet om ons huwelijk te ondermijnen, maar om samen te ontdekken. Hij aarzelde, maar zei ja – mits we duidelijke grenzen zouden afspreken.”

“Het verlangen groeide, maar ook de zenuwen”

“De weken erna waren spannend. We lazen ervaringen online, fantaseerden samen en spraken af wat we wel en niet wilden. Het voelde alsof we opnieuw verkering hadden, met dat prikkelende geheim tussen ons in. Het verlangen groeide, net als de zenuwen,” vertelt Sanne. “Toen we uiteindelijk die club binnenliepen, was ik nerveus. De sfeer bleek echter allesbehalve plat of ongemakkelijk. De mensen waren vriendelijk, respectvol, en de omgeving was zwoel maar niet intimiderend. Ik voelde me bekeken, maar niet veroordeeld.” (lees verder onder de afbeelding)

De ontmoeting met een ander koppel

“Halverwege de avond raakten we in gesprek met een ander koppel. Ze waren iets ouder, charmant en ontspannen. Hun houding stelde me gerust. We lachten, praatten en het voelde verrassend natuurlijk. De eerste aanraking was subtiel: een hand die nét wat langer op mijn arm rustte, een blik die iets te lang bleef hangen. Mijn hart sloeg sneller, mijn wangen werden warm. Mijn man zat naast me, keek toe en kneep zacht in mijn hand. Geen afwijzing – maar een teken van toestemming.”

“We besloten met z’n vieren naar een meer afgezonderde ruimte te gaan. Daar hing een geladen sfeer: gedimd licht, zachte stemmen, een vleugje parfum. De afstand tussen ons werd kleiner. Knieën die elkaar raakten, vingers langs mijn hals, een gefluisterd compliment. Telkens zocht ik de blik van mijn man, en telkens zag ik dezelfde mix van spanning en trots. Ik voelde me begeerd op een manier die nieuw was. Niet omdat hij tekortschiet, maar omdat ik een andere kant van mezelf ontdekte – en dat juist met hem naast me.”

Het besef

“Toen we later die nacht naar huis reden, voelde het alsof we samen een geheim droegen. Geen spijt, geen schuldgevoel. Alleen de wetenschap dat we een grens hadden verlegd en elkaar daarin hadden meegenomen. Voor mij was het bevrijdend: ik had mijn grootste angst omgezet in een avontuur dat ons juist dichter bij elkaar bracht. Voor hem werd het een bevestiging dat vertrouwen en liefde sterker zijn dan jaloezie.”

(Afbeeldingen: Freepik)